Vanochtend werd ik wakker uit een droom. Een bijzondere droom die voor een ander misschien niet zo heel bijzonder is, maar wel een punt aanraakt wat refereert aan één van mijn frustraties, die ik in mijn leven tegen kwam, in het zien van mensen die wel degelijk veel in hun mars hebben, maar door hun 'beperking' in fysieke gezondheid, psychische gesteldheid (vaak bekeken, beoordeeld en geëtiketteerd door een bepaald instituut, dat met een bepaalde standaard werkt, die in mijn ogen nogal verouderd is, hoewel ze pogen die standaard toch steeds aan te passen, helaas vaak ook de verkeerde kant uit) of hooggevoeligheid, hun draai niet kunnen vinden in een maatschappij die daar niet mee overweg kan. De 'beperking' ligt mijns inziens dan vaak in de maatschappij en niet in de mens waar het om gaat. Iedereen heeft namelijk zijn of haar kwaliteiten die aangewend kunnen worden voor het algemeen goed. Ontwikkelingen in de maatschappij gaan nu eenmaal trager dan die in de mensen zelf. Er moet een bepaalde kritisch kantelpunt bereikt worden, voor maatschappelijke normen aangepast worden aan de mensen die op dat moment leven. Daarover kun je op internet en in wetenschappelijke onderzoeksverslagen al bronnen voor vinden die dat bevestigen.
Ik ben in mijn eigen ziekteproces ook wel terdege gaan beseffen dat al die frustraties voor mij niets opleveren behalve innerlijke pijn. Ze worden ingegeven door een soms wel heel langzaam volgend en zelfs vaak tegenwerkend maatschappelijk systeem, zoals ik ernaar kijk, volgens een ideaalbeeld dat ik in mijn hoofd heb (en wie zegt dat mijn ideaalbeeld het juiste is voor deze wereld?). Het is niet iets om tegenaan te blijven schoppen, wat ik in het verleden wel vaak gedaan heb, na eerst twintig jaar mijn mond gehouden te hebben, ben ik mijn mondje wel gaan roeren. Maar ik heb inwendig verder gesudderd in frustratie en dat geen plaatsje gegeven, niet verwerkt. Heb me vaak niet thuis gevoeld in deze maatschappij. Een 'rare' in deze wereld. Een vreemde eend in de bijt. Maar ik besef nu... ook deze situaties horen bij het leven, bij het opdoen van levenservaringen en zijn precies zoals ze moeten zijn. De momenten dat ik mijn zegje heb gedaan over wat gehanteerde normen doen voor mensen met een zogenaamde 'beperking', daar heb ik goed aan gedaan en vaak had het ook zin. Er werden ambtenaren, artsen, psychologen, therapeuten, begeleiders, etc. meer bewust van de uitwerking van die gehanteerde normen op de mensen waar het in principe toch om gaat, die ze in wezen ook willen helpen en ondersteunen. Soms kon er het één en ander bijgesteld worden, soms niet. Maar dat het zin heeft je verhaal te doen, dat heeft het me wel geleerd, al zie je er niet altijd een voor jou gunstig gevolg uit voort komen. Zin heeft het altijd. Maak van je hart geen moordkuil, uit je behoeften en zienswijzen. Is een leuke uitspraak natuurlijk, die makkelijker gezegd is, dan gedaan, maar ik geloof er zeker in. Doe dit echter altijd in het volste respect naar de ander, die ook 'maar' uitvoert en doet wat hij of zij op dat moment denkt dat het beste is, net als jij, of wat hem of haar ingegeven is te doen van hoger hand. Mensen bewust maken van de consequenties voor jou of voor je naaste of iemand die je begeleidt, en die dan echt bij de ervaring houden zonder verwijten naar de ander, in respect voor de ander en zijn/haar rol in het geheel, dat is iets wat velen onder ons misschien wat beter kunnen aanpakken, wat ik steeds beter onder de knie gekregen heb in de loop der jaren. Schelden en weet ik wat al niet meer, wat mensen soms doen, levert alleen maar meer weerstand op, maar ja, ook ik ben wel in behoorlijke mate boos geweest hoor en kennelijk toch niet verwerkt wat dit emotioneel met mij deed. Degene waar ik voor opkwam was altijd belangrijker, dan mijn eigen pijn daarin. Pas nu, begrijp ik met een behoorlijke diepgang, dat ook die situaties nodig zijn om onze levenslessen te leren. Omgaan met situaties waarvan wij zelf denken, dat ze niet nodig zijn, dat ze beter kunnen, maar die maatschappelijk gezien nu eenmaal (nog) niet te veranderen zijn. Maak mensen wakker in deze, maar je kunt echt geen maatschappelijke verandering afdwingen in je uppie van de ene dag op de ander. Houd je frustraties echter niet vast, onderzoek de pijn die het je doet, spreek er met anderen over, hoe meer mensen zich bewust worden hoe beter, huil erom, laat los. Vergeet vooral die tranen, die reinigende tranen, niet. Het mag. Laat ze stromen. Laat ze meenemen wat jou pijn doet. En laat los. Geef je pijn de vrijheid er te mogen zijn. Laat het je niet nog zieker maken dan je misschien al bent.
De overwaardering ook van diploma's (waar mensen met een 'beperking' soms maar moeilijk toe kunnen komen om te behalen), tegenover de onderwaardering van levenservaring, waar door mensen met een diploma flink overheen gewalst kan worden met grote stevige oogkleppen op, bij deze wil ik echter niet voorbij lopend aan diegenen met een open blik natuurlijk.
Goede opleidingen en diploma's zijn belangrijk hoor, laat dat niet mis te verstaan zijn, maar ze zijn een soort startkwalificatie in mijn ogen, een bevestiging van dat wat je tot dan toe aan kennis opgedaan hebt en een goede opleiding biedt ook nog ervaringsmogelijkheden. Maar dan begint het leren pas echt goed...
Dat is ook zo'n thema... en dan kom ik bij mijn droom...
Er heerste een bepaalde chaotische noodsituatie, ergens, ik weet niet wat, niet waar, niet wanneer. Er gebeurde van alles om die situatie op te vangen, hoewel ik nu echt, al gravende in mijn geheugen niet meer kan bedenken wat er precies gebeurde in die droom. Een droom die meer was dan een flits, maar ik kan er nu even niet bij in mijn geheugen. Maar waar het op neerkwam was dat ik mensen hun jas aan zag trekken, klaar om te vertrekken. Wat? Hoe? Waarom? Personeel kan niet zomaar vertrekken nu, ik heb jullie nodig. Vertel eens even wat er aan de hand is. De huishoudster met de jas aan, op het punt van vertrek doet kort haar verhaal, ontslagen door de chef-kok, die daartoe wel recht heeft, maar waar ik in dit geval eerst verhaal wil gaan halen. Ze moet van mij wachten, zodat ik ook zijn verhaal kan gaan aanhoren. In een grote bedrijfskeuken aangekomen zie ik dat hij ook andere personeelsleden uit de keuken aan het wegsturen is, boos dat ze niet met een oplossing zijn gekomen, terwijl ze dat, gezien hun opleiding wel hadden moeten kunnen bedenken. Ze voldoen niet in zijn ogen. Opstappen dus. Dat vind ik nogal heftig, dus ik ga bij hem verhaal halen. Boos doet hij zijn verhaal. De betreffende kritische situatie (wat die dan ook moge zijn, ik kan het echt niet meer terughalen, dus zal niet ter zake doen) had tot gevolg dat iemand een probleem had gekregen, wat met overgevoeligheid voor eten en een bepaald dieet te maken had. Dat probleem was niet naar behoren opgelost, waardoor de betreffende persoon in de problemen kon komen en dat nu net in deze situatie (?). Al razende over de incompetentie van zijn personeel was de huishoudster zich ermee komen bemoeien en zij hoorde al helemaal niet in de keuken, dus hij had haar meteen weggestuurd, wat dacht ze wel. Van de huishoudster had ik al gehoord, dat zij zich bezorgd gemaakt had over het geraas van de chef-kok tegen zijn personeel en was gaan kijken wat er aan de hand was. Voor desbetreffend probleem kon zij zelfs een oplossing aandragen, vanuit haar eigen levenservaring. Met de beperkte middelen die er waren op dat moment, kon zij dus een oplossing aandragen, maar die werd gepareerd door de boosheid van de chef-kok, die haar weggestuurd had, omdat zij absoluut niet in de keuken mocht komen.
Op dat moment besefte ik dat ik in moest grijpen, tenslotte waren zij allemaal mijn personeel en, hoewel niet mijn gewoonte de ingestelde hiërarchie te doorbreken of mijn personeel af te vallen, vond ik dat de chef-kok toch even zijn mond moest houden en naar mij moest luisteren. Dat lukte niet goed, totdat ik hem vroeg, waarom hij dan zelf geen oplossing aan had weten te dragen. Zijn mond viel dicht. Hij viel stil. Die opmerking was tegen het zere been, maar wel effectief. Of ik hem dan maar niet meteen moest ontslaan? Om dit toch best wel ernstige voorval, gezien de consequenties voor desbetreffende persoon met problemen? Ik gaf hem natuurlijk nog een kans, net als de rest van het personeel dat niets te verwijten viel. Je kunt tenslotte niet alles weten, al heb je een goede gedegen opleiding gevolgd met desbetreffende diploma's. De levenservaring van de huishoudster was zeker zo belangrijk om naar te luisteren en minstens in overweging te nemen. Ik hoopte dat hij zijn les in deze zou leren, en zich meer open zou stellen voor levenservaring van mensen, al hebben ze dan geen diploma op desbetreffend gebied.
En toen werd ik wakker. Boodschap? Lijkt me duidelijk. Je open stellen voor nieuwe visies, naar elkaar luisteren en elkaar aanvullen kan o zo belangrijk zijn.
Maar er was nog meer, ik had het gevoel dat deze situatie een 'andere' werkelijkheid was, of ik vanuit mijn zielsbewustzijn even ergens in een ander leven stapte, een leven van een mens waarin dezelfde ziel huist. En ik moest meteen denken aan het boek dat me in deze heel erg geraakt heeft 'De Opleiding van Overziel 7' van Jane Roberts.
Het is een boek dat ik vaak mensen aanraad om te lezen, als ze zich bewust worden van het bestaan van een ziel die na dit leven verder gaat. Als je je bewust wordt dat het leven dat je als mens nu leidt een einde kent, maar dat de ziel die in jou huist niet aan dit lichaam en dit ego gebonden is, maar verder gaat op een pad dat misschien in een ander lichaam weer verder mag gaan met de lessen die hier op Aarde te leren zijn. Een ziel die in meerdere lichamen kan huizen. Tegelijkertijd, of in verschillende perioden. Tijden die voor ons mensen in chronologische volgorde voorkomen, een volgorde die voor de ziel niet telt, er niet is. Tijd is voor mensenbegrippen een kader om Aardse lessen te leren. Zo kijk ik er tegenaan.
Toen ik dit boek ergens in de negentiger jaren kocht, kon ik er geen touw aan vast knopen, nu is het voor mij gesneden koek. Duidelijk, helder. Inzichten zijn gegroeid en groeien nog bij de dag, in dit proces van ernstig ziekzijn dat ik nu doormaak. Een afronding van een leven dat duidelijk veel levenslessen in zich droeg. Ik hoop nog steeds dat ik na dit ziekteproces weer op mag krabbelen en nog even door mag leven hier op Aarde, maar hoe het ook zij, het is een afronding van een bestaan als mens met bepaalde levenslessen en er komt nu van alles langs, oude pijnen die gevoeld en losgelaten mogen worden. Een gevoel dat het leven uit me trekt was vandaag voelbaar. Heftig. Alsof mijn ziel los stond van mijn lichaam. Een terugtrekken. Ik kijk in de spiegel en zie een bleke oude vrouw, een stuk ouder dan 52, te bleek om gezond te zijn. Eng bleek zelfs. Ik ben dan ook niet gezond. Voor de chemo's en bestralingen was de kanker al zo'n twee jaar aan het groeien, maar ik voelde me meer vol leven dan ooit tevoren. Ook al had ik begin dit jaar een stevige griep te pakken, nog nooit zo ziek geweest van de griep, ook al kreeg ik een zeer pijnlijke tandwortelpuntontsteking. Ik had vertrouwen in de weg die ik ging. Ik voelde mezelf alleen maar groeien, bewust worden en groeien. Ik voelde mezelf sterker worden. Ik voelde me steeds zelfverzekerder in mijn doen en laten, in mijn inzichten, in mijn werk en toen kwamen er niet te omzeilen klachten en viel uiteindelijk de bom: slokdarmkanker in een vergevorderd stadium.
Ik hoor mij in 2018 nog tegen een dierbare vriendin zeggen: 'Waarom weet ik niet, maar 2019 zal een bijzonder jaar worden voor mij'. Deze uitspraak is me bijgebleven, omdat ik op dat moment een prachtige agenda kocht voor 2019, zo eentje die eruit ziet als een oud boek, terwijl ik normaal gesproken de goedkoopste van de goedkoopste koop. En op dat moment voelde het gewoon enorm goed om te kiezen voor een bijzondere agenda. Ik vond dat ik 'm verdiend had, al wist ik niet waarom, maar ik kocht 'm toch.
En nu, in dit traject van ernstig ziekzijn... volgde er cadeau op cadeau. Eerst alle reacties van familie en vrienden, cliënten en cursisten, bekenden, collega's, etc. etc. Goh... ik wordt gewaardeerd om wie ik ben. Wie ben ik dat ik dat allemaal mag ontvangen? Reacties op facebook, pb-tjes, mailtjes, kaartjes, bloemen, cadeautjes, ik werd overdonderd met steunbetuigingen en nog... En ja, kom maar op, ik kan het nu voor het eerst in mijn leven ontvangen. Ik wordt gewaardeerd, gezien, gehoord, ook en vooral door mezelf nu. Het grootste cadeau dat ik mocht ontvangen. Ik heb mijn schuldgevoelens en beperkende gedachten over mezelf af mogen leggen. Een rugtas vol bagage werd in een paar weken voelbaar lichter en is nu zo goed als verdwenen. Geen spijt, geen 'had ik maar', ik voel me bevrijd! Ik weet wie ik ben, wat ik kan, waar ik voor sta, wat ik wil (en dat is ook nog een tijdje hier blijven), ik voel een enorme kracht in mijzelf en dat terwijl ik in de spiegel een spierwit gezicht me aan zie kijken en voel dat de chemo's en bestralingen hun werk doen in afbraak van cellen, ook goede cellen. Het vreet aan mijn weerstand, maar ik heb nog steeds vertrouwen in de Spagyriek en de ondersteunende orthomoleculaire middelen die ingezet zijn om me hier doorheen te trekken. En o wat een oervertrouwen in het universum, de spirituele helpers. Een enorme verdieping in vertrouwen, hoe dit pad ook lopen gaat. Wie mijn verhaal op facebook volgt begrijpt wat dat alles voedt.
En nog steeds blijf ik bij mijn inzichten die ik in de afgelopen jaren opgedaan heb. Ik voel er zelf vaak nog verbazing over, dat dat in dit alles overeind blijft staan. Dat ik geen dingen vindt die niet kloppen voor mijn gevoel. Dat ik het bijltje er niet bij neergooi. Dat had 10, 15 jaar geleden wel kunnen gebeuren, laat staan nog langer geleden. Dit hele proces komt op precies het goede moment, natuurlijk. Het is de Goddelijke Wil, het zijn de Kosmische Wetten, die hier spelen en wie weet wat nog meer, wat ik nu nog niet kan overzien. Ik weet dat het goed is, ongeacht wat me te wachten staat misschien. Gisteren voelde ik me veel en veel beter dan vorige week na de eerste chemo en bestralingen, nu voel ik de verzwakking van mijn lichaam, maar mijn geest en mijn ziel zijn sterk, daar kan geen chemo, geen bestraling iets aan afdoen. Mijn lijf heeft een reset nodig. Zo zie ik het nu. Ik moet even bijna doodgaan als het ware, zodat de kankercellen zich gewonnen geven als de gastvrouw niet meer in staat is voeding aan ze te geven. De kankercellen moeten het op gaan geven in hun bestaan. Ik hoop dat ze minder sterk zijn dan ik zelf.
Ik doe intussen oefeningen om goed te aarden, luister naar bosgeluiden als ik zelf het bos niet in kan. Ik heb een afspeellijst gemaakt op YouTube om naar te luisteren, voor mezelf en cliënten, al een tijd geleden, maar maak er nu zelf dus dankbaar gebruik van. Ik ben dankbaar voor de bomen in onze tuin, die me daar ook in helpen.
Een filmpje van een half uur ongeveer dat me het meest aanspreekt op dit moment:
Voor de hele afspeellijst 'bostherapie', volg je deze LINK.
Geniet-ze van heerlijke natuurgeluiden en -beelden!
Het helpt je Aarden als je even niet in de gelegenheid bent om zelf de natuur (het bos) in te gaan.
Later op de dag, na de bestraling in de late middag, ben ik toch eindelijk geland hoor. Weer helemaal terug in mijn lijf. Ik sta verbaasd over wat ik zo half half in mijn lijf toch nog heb weten te doen op deze dag, dat ik eten heb weten te koken bijvoorbeeld en misschien dat dat gezonde eten, een heerlijke Indonesische bloemkool kerrie schotel, niet gepureerd trouwens, dus dat gaat ook beter, me heeft geholpen te aarden.
Een bijzondere ervaring om lichaam, geest en ziel zo los van elkaar te ervaren, ieder in een eigen rol, samen een drie-eenheid vormend. Dat is al een tijdje zo, maar dat was vandaag duidelijker aanwezig. Een groter zielsbewustzijn is mijn deel geworden in dit proces. Dus...
Nog even terug komend bij het boek 'De Opleiding van Overziel 7'... Een prachtig boek... een aanrader, vandaar dat ik het maar weer eens naar voeren haal hier op mijn blog...
Op de achterkant kun je lezen:
De boeken van Seth heb ik nooit gelezen, misschien toch ook eens aan gaan beginnen als ik nog tijd van leven heb, want er is zo ontzettend veel boeiends om te lezen. Een leven is te kort, 52 jaar zeker, in mijn geval. Ik hoop er nog een flink aantal jaartjes achteraan te mogen knopen. Ik ben nog lang niet klaar met de ontdekkingswereld Aarde.
Wil je het boek 'De Opleiding tot Overziel 7' aan willen schaffen... Ik geloof dat het alleen nog tweedehands verkrijgbaar is. Op bol.com vind je 'm hier... (als ze 'm nog hebben)...
Toen ik dit boek ergens in de negentiger jaren kocht, kon ik er geen touw aan vast knopen, nu is het voor mij gesneden koek. Duidelijk, helder. Inzichten zijn gegroeid en groeien nog bij de dag, in dit proces van ernstig ziekzijn dat ik nu doormaak. Een afronding van een leven dat duidelijk veel levenslessen in zich droeg. Ik hoop nog steeds dat ik na dit ziekteproces weer op mag krabbelen en nog even door mag leven hier op Aarde, maar hoe het ook zij, het is een afronding van een bestaan als mens met bepaalde levenslessen en er komt nu van alles langs, oude pijnen die gevoeld en losgelaten mogen worden. Een gevoel dat het leven uit me trekt was vandaag voelbaar. Heftig. Alsof mijn ziel los stond van mijn lichaam. Een terugtrekken. Ik kijk in de spiegel en zie een bleke oude vrouw, een stuk ouder dan 52, te bleek om gezond te zijn. Eng bleek zelfs. Ik ben dan ook niet gezond. Voor de chemo's en bestralingen was de kanker al zo'n twee jaar aan het groeien, maar ik voelde me meer vol leven dan ooit tevoren. Ook al had ik begin dit jaar een stevige griep te pakken, nog nooit zo ziek geweest van de griep, ook al kreeg ik een zeer pijnlijke tandwortelpuntontsteking. Ik had vertrouwen in de weg die ik ging. Ik voelde mezelf alleen maar groeien, bewust worden en groeien. Ik voelde mezelf sterker worden. Ik voelde me steeds zelfverzekerder in mijn doen en laten, in mijn inzichten, in mijn werk en toen kwamen er niet te omzeilen klachten en viel uiteindelijk de bom: slokdarmkanker in een vergevorderd stadium.
Ik hoor mij in 2018 nog tegen een dierbare vriendin zeggen: 'Waarom weet ik niet, maar 2019 zal een bijzonder jaar worden voor mij'. Deze uitspraak is me bijgebleven, omdat ik op dat moment een prachtige agenda kocht voor 2019, zo eentje die eruit ziet als een oud boek, terwijl ik normaal gesproken de goedkoopste van de goedkoopste koop. En op dat moment voelde het gewoon enorm goed om te kiezen voor een bijzondere agenda. Ik vond dat ik 'm verdiend had, al wist ik niet waarom, maar ik kocht 'm toch.
En nu, in dit traject van ernstig ziekzijn... volgde er cadeau op cadeau. Eerst alle reacties van familie en vrienden, cliënten en cursisten, bekenden, collega's, etc. etc. Goh... ik wordt gewaardeerd om wie ik ben. Wie ben ik dat ik dat allemaal mag ontvangen? Reacties op facebook, pb-tjes, mailtjes, kaartjes, bloemen, cadeautjes, ik werd overdonderd met steunbetuigingen en nog... En ja, kom maar op, ik kan het nu voor het eerst in mijn leven ontvangen. Ik wordt gewaardeerd, gezien, gehoord, ook en vooral door mezelf nu. Het grootste cadeau dat ik mocht ontvangen. Ik heb mijn schuldgevoelens en beperkende gedachten over mezelf af mogen leggen. Een rugtas vol bagage werd in een paar weken voelbaar lichter en is nu zo goed als verdwenen. Geen spijt, geen 'had ik maar', ik voel me bevrijd! Ik weet wie ik ben, wat ik kan, waar ik voor sta, wat ik wil (en dat is ook nog een tijdje hier blijven), ik voel een enorme kracht in mijzelf en dat terwijl ik in de spiegel een spierwit gezicht me aan zie kijken en voel dat de chemo's en bestralingen hun werk doen in afbraak van cellen, ook goede cellen. Het vreet aan mijn weerstand, maar ik heb nog steeds vertrouwen in de Spagyriek en de ondersteunende orthomoleculaire middelen die ingezet zijn om me hier doorheen te trekken. En o wat een oervertrouwen in het universum, de spirituele helpers. Een enorme verdieping in vertrouwen, hoe dit pad ook lopen gaat. Wie mijn verhaal op facebook volgt begrijpt wat dat alles voedt.
En nog steeds blijf ik bij mijn inzichten die ik in de afgelopen jaren opgedaan heb. Ik voel er zelf vaak nog verbazing over, dat dat in dit alles overeind blijft staan. Dat ik geen dingen vindt die niet kloppen voor mijn gevoel. Dat ik het bijltje er niet bij neergooi. Dat had 10, 15 jaar geleden wel kunnen gebeuren, laat staan nog langer geleden. Dit hele proces komt op precies het goede moment, natuurlijk. Het is de Goddelijke Wil, het zijn de Kosmische Wetten, die hier spelen en wie weet wat nog meer, wat ik nu nog niet kan overzien. Ik weet dat het goed is, ongeacht wat me te wachten staat misschien. Gisteren voelde ik me veel en veel beter dan vorige week na de eerste chemo en bestralingen, nu voel ik de verzwakking van mijn lichaam, maar mijn geest en mijn ziel zijn sterk, daar kan geen chemo, geen bestraling iets aan afdoen. Mijn lijf heeft een reset nodig. Zo zie ik het nu. Ik moet even bijna doodgaan als het ware, zodat de kankercellen zich gewonnen geven als de gastvrouw niet meer in staat is voeding aan ze te geven. De kankercellen moeten het op gaan geven in hun bestaan. Ik hoop dat ze minder sterk zijn dan ik zelf.
Ik doe intussen oefeningen om goed te aarden, luister naar bosgeluiden als ik zelf het bos niet in kan. Ik heb een afspeellijst gemaakt op YouTube om naar te luisteren, voor mezelf en cliënten, al een tijd geleden, maar maak er nu zelf dus dankbaar gebruik van. Ik ben dankbaar voor de bomen in onze tuin, die me daar ook in helpen.
Een filmpje van een half uur ongeveer dat me het meest aanspreekt op dit moment:
Voor de hele afspeellijst 'bostherapie', volg je deze LINK.
Geniet-ze van heerlijke natuurgeluiden en -beelden!
Het helpt je Aarden als je even niet in de gelegenheid bent om zelf de natuur (het bos) in te gaan.
Later op de dag, na de bestraling in de late middag, ben ik toch eindelijk geland hoor. Weer helemaal terug in mijn lijf. Ik sta verbaasd over wat ik zo half half in mijn lijf toch nog heb weten te doen op deze dag, dat ik eten heb weten te koken bijvoorbeeld en misschien dat dat gezonde eten, een heerlijke Indonesische bloemkool kerrie schotel, niet gepureerd trouwens, dus dat gaat ook beter, me heeft geholpen te aarden.
Een bijzondere ervaring om lichaam, geest en ziel zo los van elkaar te ervaren, ieder in een eigen rol, samen een drie-eenheid vormend. Dat is al een tijdje zo, maar dat was vandaag duidelijker aanwezig. Een groter zielsbewustzijn is mijn deel geworden in dit proces. Dus...
Nog even terug komend bij het boek 'De Opleiding van Overziel 7'... Een prachtig boek... een aanrader, vandaar dat ik het maar weer eens naar voeren haal hier op mijn blog...
Op de achterkant kun je lezen:
Overziel 7 is:
Ma-ah, een mooie jonge zwarte vrouw die leeft in 35.000 voor Christus. Haar bestaan stond voornamelijk in het teken van overleven, totdat een onverklaarbare innerlijke drang haar naar het Land van de Sprekers bracht...
Josef, en zeventiende eeuwse schilder en losbol die werd opgesloten in een kamer zonder ramen en de hongerdood dreigde te sterven, totdat hij de Oude Man in zijn dromen ontmoette...
Lydia, een twintigste-eeuwse bejaarde dichteres in een verzorgingstehuis, die ontdekte dat haar poëzie zijn oorsprong vindt in een oude beschaving en in de toekomst weer actueel zal worden...
Proteus, in 2300 na Christus bewonder van de zwevende stad boven de aarde, voelt een onbedwingbaar verlangen naar de aarde te gaan om het leven daar zelf te ervaren...
Jane Roberts, auteur van de vele Seth-boeken, is er in geslaagd de theorieën van Seth op boeiende wijze om te zetten in romanvorm. Als in een film beleven we als lezer de verschillende levens van Overziel 7 die los van elkaar lijken te staan, maar toch wezenlijk met elkaar verbonden zijn. Verbanden die gaandeweg steeds duidelijker worden en de wonderlijke samenhang laten zien tussen de verschillende levens van een mens.
De boeken van Seth heb ik nooit gelezen, misschien toch ook eens aan gaan beginnen als ik nog tijd van leven heb, want er is zo ontzettend veel boeiends om te lezen. Een leven is te kort, 52 jaar zeker, in mijn geval. Ik hoop er nog een flink aantal jaartjes achteraan te mogen knopen. Ik ben nog lang niet klaar met de ontdekkingswereld Aarde.
Wil je het boek 'De Opleiding tot Overziel 7' aan willen schaffen... Ik geloof dat het alleen nog tweedehands verkrijgbaar is. Op bol.com vind je 'm hier... (als ze 'm nog hebben)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten