De helende kracht van...

Eerder deze week had ik een mooie ervaring die te maken had met de helende kracht van het plaatsen van een intentie, het gebruik van Spagyriek Alchemistische plantessences en schrijven...
Niet echt nieuw voor mij natuurlijk, want in het werken met cliënten gebeurt soms iets insgelijks, maar dit was natuurlijk wel heel persoonlijk, omdat het ons eigen hondje betrof, wat ik graag met jullie wil delen.

Ons hondje Kira, een Parson Jack Russell van 12,5 jaar oud, leeft inmiddels in haar 'reservetijd'. In 2016 was zij door drie dierenartsen, los van elkaar, zelfs uit twee verschillende praktijken, opgegeven, een onbehandelbare maagtumor. Er was alleen iets te doen om dit alles iets dragelijker te maken. Met behulp van Spagyriek Alchemistische plantessences is zij er echter nog steeds en is behoorlijk opgeknapt. De maagtumor lijkt verdwenen, aangezien ze niet meer de klachten van toentertijd heeft. Eerlijkheid gebied te zeggen dat we geen scan meer hebben laten maken om dat te controleren. Ze heeft nog wel een gevoelig maagje, maar met aangepaste voeding gaat dat prima.
Ik hoop natuurlijk dat ik haar achterna ga en nog een tijdje in mijn 'reservetijd' mag leven. Tijdens en na de reguliere behandeling van slokdarmkanker heb ik steeds Spagyriek en orthomoleculaire aanvullingen ingezet. Tel die extra jaren in hondenleeftijd uit in mensenjaren... 4 keer 7, 28, mmmmm... goed vooruitzicht. Ik ga ervoor! Liefst nog wat langer natuurlijk. Ik heb het nog prima naar mijn zin hier op Aarde. Maar nu terug naar onze Kira...

Nu heeft ons hondje de laatste jaren last van artrose. Niet zo gek misschien na alles wat ze heeft meegemaakt met die maagtumor en al het rennen achter een frisbee aan, wat ze altijd zo graag gedaan heeft. Ze heeft wat opstartproblemen met het lopen als ze een tijdje gelegen heeft, stram en stijf, maar als ze eenmaal op gang komt, lost zich dat meestal al snel wel weer op. Die frisbee blijft weliswaar wat werkeloos liggen tegenwoordig, op af en toe een dolle bui na, maar het wandelen vindt ze nog heerlijk.
Een paar jaar geleden ben ik begonnen met haar artrose te behandelen, met Spagyriek druppels en Synopet Cani-Syn. Cani-Syn bleek ze echt iedere dag nodig te hebben en ook in een iets hogere dosering dan voor haar lichaamsgewicht normaal is (netjes overlegd met de fabrikant hoor, als 'leek' niet zomaar doseringen aan gaan passen hoor, doe dat alleen in overleg met een dierenarts of therapeut met verstand van zaken, ikzelf ben therapeut natuurlijk), maar dan ging het ook goed. De combinatie met Spagyriek druppels bleek een goed werkzame combinatie. Kira wandelde weer vrolijk met ons mee door de bossen, helemaal in haar element.
De Spagyriek druppels verloren op een gegeven moment hun werking. Dat gebeurt wel vaker bij sommige complexen, ze lijken dan niets meer te doen, een pauze inlassen is dan zinvol, waarna weer bekeken kan worden eenzelfde samenstelling aan essences te gaan gebruiken, dan wel iets te veranderen in de samenstelling of iets totaal anders te geven. Het ging een tijdje heel goed op alleen Cani-Syn, dus de Spagyriek even achterwege gelaten.

Helaas... zo'n anderhalve week geleden ging het ineens niet meer zo lekker. Helemaal niet lekker zelfs. Tijdens onze wandeling, bleef ze achter lopen, terwijl ze normaal gesproken in het bos helemaal in haar element is en lekker voor ons uit huppelt. Ze liet zich later dat weekend tijdens een korte wandeling door het plaatselijke park, zelfs dragen, wat écht niet normaal is voor haar. Ze wil graag zelf lopen. Na de wandeling was ze steeds doodmoe. Wat was er nou aan de hand? Ze heeft er nogal eens het handje van om rare dingen op te eten, zoals vogelpoep, dus misschien had ze wel last van haar toch al gevoelige maag? Maar ze had geen rommelend buikje en ging niet spugen, wat we van haar kennen als ze iets gegeten heeft wat verkeerd valt. Ze at wel minder, maar misschien logisch... het wandelen ging ook niet meer zo lekker, dus de dagen erna wat vaker kortere stukjes aan de wandel, misschien waren de wandelingen gewoon te lang geweest en wie minder beweegt heeft ook minder voeding nodig en als je je niet lekker voelt.... Want ja, dat was wel duidelijk... ze liep er niet florissant bij, gebogen koppie, staart laag. Nu kennen we dit euveltje, zijn al jaren bekend met haar gezondheidsgrillen en -grollen, en hollen dus niet meer bij het minste of geringste naar de dierenarts, die ons dan toch niet meer kan vertellen dan wat al eerder naar voren kwam. Dus goed observeren en proberen te achterhalen wat er nu feitelijk aan de hand was, maag of artrose... Er kwam niet echt verbetering met die kortere stukjes wandelen. Sterker nog... opstartproblemen vanuit een tijdje gelegen te hebben werden alleen maar erger, ze bleef steeds meer op de grond, sprong niet meer zo vaak op de bank. Op zeker moment, in de nacht een keertje, moest ik naar het toilet en zodra ik mijn bed uitga wandelt madammeke altijd mee, maar dit keer niet. Nu wordt ze behoorlijk doof, dus misschien had ze het gewoon niet meegekregen, ook dat gebeurt tegenwoordig wel vaker. Dus ik keek er niet echt van op, hoewel het wel wennen is als je normaal gesproken zo'n hondenbeestje steeds om je heen hebt wandelen. Ineens hoorde ik gepiep en gejank. Ik natuurlijk zo gauw mogelijk naar haar toe. Ze was de mand inmiddels wel uit, maar had problemen met overeind blijven. Ze viel gewoon om. Haar achterpoten wilden niet en ze hield de voeten van de achterpoten ook raar dicht bij elkaar. Had ze slaap in haar poten? Had ze pijn? Artrose nu toch ook meer in de achterpoten, waar voorheen vooral de voorpoten pijnlijk waren? Ze trilde over haar hele lijfje. Toch wilde ze op gang komen, ze wilde lopen. Ze weet inmiddels zelf ook dat ze op gang moet komen en dat de stijfheid dan minder wordt, maar dit keer had ze duidelijk echt pijn. Akelig om aan te zien. Een Celtic healing en/of MIR-Methode doet dan toch even wonderen. Maar ik kan haar niet continu healingen blijven geven natuurlijk, dan ben je 24/7 bezig in dit geval, dat helpt bij haar meestal alleen heel direct in acute gevallen, als ze het al toelaat. Ze kwam inderdaad weer op gang die nacht, maar het euveltje van stram en stijf zijn bleef toch wel heel duidelijk aanwezig, ook overdag.

We willen niet dat ze pijn gaat lijden. Daar is bovendien best iets aan te doen. De dierenarts heeft daar wel iets voor, maar ook met de Spagyriek is daar zeker nog verbetering te halen en met haar gevoelige maagje geef ik toch de voorkeur aan een natuurlijk middel. Natuurlijk had ze een paar dagen al minder gegeten en was ook een dosering of twee Cani-Syn misgelopen daardoor. De Cani-Syn kunnen we eventueel in kleinere beetjes voeding of direct in de bek brengen met een doseringsspuitje. Maar madammeke is een doorzetter, liefst alles zelf doen (net als vrouwtje) en ze bleef wat door het huis lopen, even een rondje door de tuin en het hele euveltje was weer tot rust gekomen. Maar toch... Tijd om de Spagyriek weer in te gaan zetten, want dat het even niet zo lekker ging was duidelijk.

Ik wilde niet zomaar het vorig gebruikte complex nogmaals inzetten. Heroriëntatie is altijd zinvol, er kunnen dingen veranderd zijn. Nu heb ik een mooi naslagwerk voor het werken met Spagyriek met dieren, een Duitstalig boek. Gevoelsmatig had ik het idee het benodigde complex eens uit te schrijven, voor mezelf, maar vooral ook afgestemd op ons hondje en vooral invoelend wat nodig was, zoals ik dat bij menselijke cliënten ook vaak doe wanneer daar meerdere opties zijn om recepten voor te schrijven, en die zijn er eigenlijk altijd. Meteen handig voor mezelf om een vertaling te maken die ik later zo weer bij de hand kan pakken. Ik heb nu de tijd voor dit soort dingen, omdat ik, gezien mijn eigen gezondheidsuitdaging, toch nog geen cliënten of cursisten heb. Handmatig geschreven heeft bij mij nog altijd de voorkeur boven het typen op een laptop. Schrijven, vooral met zo'n mooie vulpen, heeft iets speciaals, iets magisch bijna, tenminste... als je het de nodige aandacht geeft. Ik gebruik het met cliënten ook om bijvoorbeeld affirmaties (krachtzinnen) te schrijven, of mantra's uit te werken. Er gaat een bepaalde kracht vanuit. Iedere letter, ieder woord, iedere zin, heeft een bepaalde frequentie, dat leert de Numerologie ons ook. Iedere frequentie draagt een eigen energie met zich mee, die we kunnen voelen en die we kunnen gebruiken om (zelf)heling aan te sturen en te ondersteunen. Ook binnen de Spagyriek werken we met Numerologie (o.a.), wordt er een link gelegd tussen de essences en letters van woorden, ze hebben (helende) frequenties die met elkaar overeenkomen. Het schrijven met de hand versterkt die energie nog eens extra, voegt een waarde toe, omdat je dat met extra aandacht kunt doen in je eigen handschrift, of zelfs in een speciaal kalligrafisch lettertype. Het geeft extra kracht aan de intentie waarmee je iets schrijft. En dat is te merken. Wanneer je essence voor essence uitschrijft, de getallen die erbij horen natuurlijk ook vermeldt, dan activeer je stap voor stap een energie die helend werkt. Wanneer je de intentie erbij inzet die energie naar desbetreffende persoon of in dit geval het dier te sturen, dan is dat voor die persoon of dat dier voelbaar en zet een helingsproces in gang. Wat er hier gebeurde was duidelijk... gaandeweg het complex uitgeschreven werd begon de hond zich al veel beter te voelen. Dat was te merken in haar gedrag. Ze ging rondlopen, ze ging eten, kop en staart stonden weer hoog en ze keek me aan met een twinkeling in haar ogen die boekdelen sprak 'vrouwtje bedankt!' Ook manlief merkte duidelijk de verandering op in ons hondje. En ze had nog geen druppel van het complex op! Dit was 'alleen maar' een healing door middel van schrijven en het plaatsen van een intentie. In de avond heeft ze haar eerste druppels gehad en de dag erna natuurlijk ook.
Later op de dag pakte ze zelfs haar frisbee weer op en wilde spelen! Wat een vooruitgang!

Recepten met essences uit de Bloesemtherapie of Spagyriek Alchemistische Plantgeneeskunde, worden altijd specifiek op de persoon (of het dier in dit geval) en zijn/haar problemen/uitdagingen en situatie afgestemd. Twee verschillende mensen (of dieren) met eenzelfde gezondheidsklacht bijvoorbeeld, kunnen twee totaal verschillende recepten voorgeschreven krijgen. Het gaat namelijk om een proces, een helingsproces, niet om het bestrijden van een ziekte of klacht, maar om een veel groter geheel, waarbij lichaam, geest en ziel meegenomen worden in het totaalplaatje.
Ook als je helemaal geen klachten hebt, maar je wilt bijvoorbeeld werken aan verwerking van emoties die samenhangen met gebeurtenissen in het verleden, maar die nog doorwerken in het heden, of je wilt je spiritueel verder ontwikkelen, kun je met essences uit de Bloesemtherapie of de Spagyriek aan de slag. Maar waarom zou je dat willen? Omdat je dan makkelijker de uitdagingen aankunt die op je levenspad komen, een positievere kijk krijgt op het leven en de wereld en daarbij meer plezier krijgt in het leven. Een mens wordt er niet gelukkig van als hij/zij stilstaat, niet kan groeien. Wij willen groeien en vooruit gaan. Wij willen leren. Er is een soort innerlijke drijfveer die ons daartoe aanmoedigt. Waarom daar dan geen gehoor aan geven? Budget is geen belemmering, want voor ieder budget zijn er mogelijkheden. Uiteraard zijn er ook grenzen en juist door die grenzen kunnen we weer veel leren, als we daar maar voor open staan.

Daar waar veel sceptici roepen dat dit alles een kwestie van placebo-effect is, daar lijken dieren en hele kleine kinderen die bewering toch tegen te spreken in de resultaten die geboekt worden. Ons hondje is daar een voorbeeld van. Een helende intentie plaatsen en daarbij een recept in volle aandacht uitschrijven werkt al op positieve wijze door op de klachten die het dier had. Ik weet dat het werkt, ik weet dat dit effect op herhaling bereikt kan worden, maar het blijft ook bij mij tot de verwondering spreken en maakt me gewoon blij en gelukkig te zien dat het werkt.



UPDATE...

Een paar dagen na de start van de behandeling. De kracht is weer helemaal terug! 💪 Ze staat er nu weer heel anders bij, zoals je op de foto kunt zien. Zo goed als geen last meer van de artrose. Ze heeft genoten van de boswandeling (net als wij) en huppelde als vanouds voor ons uit. Blij dat de Spagyriek artrose druppels (voor dieren) zo goed werken voor haar. Wel een stuk minder rustig voor ons, want ze krijgt meteen haar oude ondeugden weer terug. 😉 Natuurlijk hebben we dat er graag voor over. Niets zo fijn als haar mee te kunnen nemen op de door ons zo geliefde boswandelingen. Dit keer Ughelen bij Apeldoorn. Prachtig gebied.

Let wel: 

Healingen, behandelingen met Bloesemtherapie en/of Spagyriek zijn géén vervanging van goede reguliere zorg!
Ga bij klachten, van fysieke dan wel psychische aard, altijd naar de huisarts / dierenarts voor een goede diagnose en behandeling! 

Bloesemtherapie en Spagyriek kunnen naast reguliere behandelingen ingezet worden, ondersteunen deze vaak juist op positieve wijze, maar wel altijd onder begeleiding van een daartoe gespecialiseerde therapeut en in overleg met regulier behandelaar!

Persoonlijk: stand van zaken...

Op dit moment ben ik zo'n half jaar bezig in mijn proces met slokdarmkanker, sinds 15 oktober 2019. Na een aantal onderzoeken gevolgd door heftig nieuws, eerst dat er zelfs niks meer aan te doen zou zijn en daarna dat er toch behandeld zou gaan worden met focus op genezing, is er veel gebeurd. Eerst de standaard behandelprocedure van bijna 5 weken lang, een soort bombehandeling: 2 chemo's op maandag en iedere dag bestraling (23 keer in totaal). Daarna even bijkomen. Naast de reguliere zorg werden er diverse complementaire methoden ingezet, waaronder Spagyriek (alchemistische plantgeneeskunde), Bloesemtherapie, frequentie-klankhealingen en mocht ik diverse healingen van collega's en vanuit de spirituele wereld ontvangen (aartsengelen, aliëns, e.d.). De behandelingen vielen me, afgezien van vermoeidheid en een akelige heftige allergiereactie op één van de chemo's, gelukkig mee, ik werd er niet zo ziek van als ik uit ervaringsverhalen van anderen opgemaakt had. Geen overgeven e.d.. Dat scheelt een flinke slok op een borrel. Ik had al vrij vlot, buiten verwachting vlot zelfs, profijt van de behandelingen doordat de passageproblemen (wel kunnen slikken, maar het eten bleef dan in de slokdarm bij de tumor hangen) verdwenen en mijn bloedwaarden bleven behoorlijk stabiel (iets wat er vaak heel anders uit kan zien, begreep ik). We konden onze geliefde boswandelingen zelfs doordoen, al werd de afstand een tikkie korter. Een week na de behandelingen kwamen er echter toch wat strubbels om de hoek kijken. Mijn haren begonnen uit te vallen. Natuurlijk eerst de nog wat donkerdere haren, zodat een karig wit koppie overbleef. Zo'n 90% van mijn haren verdwenen. Maar dat was niet het ergste. Een mooi donker ondervachtje groeit alweer lekker aan. Overleven was de bedoeling en met of zonder haar, dat maakte me even geen bal uit, hoewel het wel confronterend was als ik in de spiegel keek. Ook kreeg ik verschijnselen van neuropathie, wat minder fijn was. Ik had regelmatig tintelende vingers, dode vingers, ik had het ijskoud, dikke truien, mutsen, sokken, dekens en nog koud, motorische problemen met de aansturing van ledematen, geheugen- en concentratieproblemen, dat soort onaangename dingen. Maar ook die verschijnselen werden gelukkig weer minder. Ik herstelde goed en de afstanden van onze wandelingen werden weer groter, zo'n 10 km ging zelfs weer. De eerste controle na de behandelingen viel voor mij dan ook heel positief uit. De biopten waren schoon. Een operatie kon uitgesteld, dan wel afgesteld worden als dit zo zou blijven. Maar helaas... bij de tweede serie onderzoeken en controles bleek er toch nog kanker actief te zijn. En dat terwijl ik me beter voelde dan lange tijd ervoor. Wel was de tumor enorm geslonken, van 9 cm naar 1,5 cm. Maar die zware operatie, waarbij de slokdarm en 1/3 van de maag verwijderd zou worden en een buismaag gevormd zou worden van het overgebleven deel van de maag, daar zou ik dan toch aan moeten geloven. Gelukkig was ik dus in een goede conditie toen ik erin ging.
Op 2 april 2020 was het dan zover. Een heftige, zware, langdurige operatie, maar ook daar kwam ik wonderwel goed doorheen toen men de pijn eindelijk onder controle kreeg en een week later mocht ik zelfs al naar huis.
Morgen is het vier weken na de operatie en voel ik me, naar omstandigheden goed. De snijranden van het operatiegebied waren vrij van kanker, wat goede hoop geeft op genezing. Echter... er waren wel vier lymfeklieren in het operatiegebied waar kanker in zat. Ook die zijn verwijderd, maar goed... Spannend zal het allemaal best blijven. Velen krijgen uiteindelijk toch te maken met uitzaaiingen die voorheen nog niet zichtbaar waren. Natuurlijk richt ik me nu op herstel en ga ik uit van genezing, een heel leven dat nog voor me ligt, een tweede ronde zullen we maar zeggen, maar het zal nooit meer worden hoe het was. Niet dat ik mag mopperen hoor, behalve het wennen aan halfzittend slapen zijn er niet veel uitdagingen, maar die wel behoorlijk het hele leven beïnvloeden.
Eten en drinken zijn met een buismaag namelijk een flinke uitdaging op zich. Om de 1,5 tot 2 uur iets eten, kleine porties, met aandacht eten en goed kauwen, anders zijn maag/darmkrampen en diarree het gevolg. Vele eetmomenten de hele dag door. Geen hongergevoel, toch ook gauw vol zitten. Afleiding, zoals tekenen, een goed boek, een familie- of vriendenbelletje en je hebt een kostbaar eetmomentje gemist voor je er erg in hebt, gevolg: afvallen. Lijkt geen probleem met overgewicht, maar is het wel. Voedingstekorten, te zware belasting van lever en nieren, het ligt allemaal op de loer. Herstel en mijn leven weer een vorm geven zodat ik uiteindelijk mijn werk in praktijk Nymphaea weer op kan pakken, zal nog wel even duren, maar intussen wil ik proberen wat wel mogelijk is. Nu Corona langs is gekomen op ons aller pad, moet ik toch een nieuwe invulling bedenken. Sommige dingen kunnen doorlopen, met mogelijk wat meer aandacht nu, andere dingen zullen grondig veranderd moeten worden in de aanpak. We gaan het zien. Vooralsnog voel ik me nu langzamerhand stapje voor stapje vooruit gaan en hoop dat ik nog vele jaartjes heb om mijn draai in leven en werk weer te vinden.

Mijn persoonlijke verhaal, in meer detail, is nog steeds te volgen op facebook. Juist ook de succeservaringen en positieve insteek wil ik daar graag delen, omdat ik daar zelf als patiënt zo'n behoefte aan hebt. Ik probeer me daar zelf zoveel mogelijk op te focussen en tevens merk ik dat ik daar ook behoefte aan heb, om dat van anderen te horen. Er zijn zoveel verhalen van hoe het mis gaat. 'O, die en die had dat ook.... helaas overleden...' Soms lees je succesverhalen of zie je succesverhalen in een video en dan ga je kijken of desbetreffende persoon op dit moment nog leeft en vind je een overlijdensadvertentie. Ik zie zo graag de succesverhalen van mensen die 5 jaar of langer met een buismaag leven en hun leven weer redelijk op orde hebben, met de nodige aanpassingen misschien, maar dat is wat het is, het hoort erbij. Ze zijn helaas nog schaars. Een van de redenen waarom ik mijn verhaal wil delen, in de hoop natuurlijk dat dit uitloopt op een langdurig succesverhaal. Maar vooralsnog wil ik zoveel mogelijk uit mijn leven in het hier en nu halen en blijf ik positief en optimistisch, ben ik bezig met dingen waar ik mezelf goed bij voel, en ook daarover wil ik op facebook en hier op mijn site het één en ander delen, in de hoop dat ook anderen daar iets aan hebben. Ik zal vooral digitaal actief worden in eerste instantie, zonder commerciële verantwoordelijkheden die ik mogelijk niet na kan komen. Stapje voor stapje weer opbouwen op een manier die bij mij past op dat moment... maar ik ga ervoor! Genietend van ieder moment waar maar van te genieten is, zoals de, nu nog wel heel korte, wandelingetjes in de buurt...

Ik hoop dat nog vele jou inspirerende blogberichten op dit bericht mogen volgen...

Reset?

Dit bericht wilde ik meteen op facebook plaatsen, maar al schrijvende voelde ik dat dit ook hier op mijn website thuishoort. Waarom? Dat heeft te maken met de levenslessen die langskwamen en de tekeningen die ik gemaakt heb. Lees maar...

Een wat rare nacht gehad. Ik had duidelijk, al liggend, pijn in mijn slokdarm. Een half uurtje slapen en ik werd weer wakker van de pijn. Een pijn overigens die anders is dan de scherpe stekende pijn die ik eerder ervaarde van voeding die tegen de tumor aankwam. Een pijn die weg te ademen is. Handig, zo zonder pijnstiller, maar zo'n gebroken nacht is ook niet alles. Dus als dit blijft of zelfs erger gaat worden, dan vrees ik toch dat ik aan de pijnstillers moet voor de nacht, al is het voor mijn nachtrust. Wakker en overeind voel ik geen pijn nu.

Mijn laatste half uurtje slaap resulteerde in een visioen. Een beeld kwam mij voor ogen van een 'schone lei', gevolgd door een blanco schrijfpapier met een pen die begon te schrijven. De datum van vandaag. 28-11-2019. Tijdstip 05.25 uur. Ik 'wist' meteen dat ik deze datum en tijd nog verder mag onderzoeken. Numerologisch, astrologisch.

Levenslesgetallen bekijken. Opgeteld resulteert 28-11-2019 in 2+8+1+1+2+0+1+9 = 24 / 2+4 = 6. Vandaag is een dag die we volgens het Levensdoel Systeem noteren als 24/6. Iedereen die vandaag geboren wordt heeft deze levenslesgetallen. Is dit mijn 'reset'? Zou kunnen, zo voelt het wel. De 2 en de 6 zijn mij al bekend (26/8 waren en zijn mijn levenslessen in dit leven), de 4 komt daarbij. Vooral stap voor stap, geduld beoefenen, een goede fundering opbouwen om mijn ziel hier op aarde te manifesteren. Dat is de boodschap die mij nu vooral naar voren komt. En dat wordt ook weerspiegeld in de minimalistische tekeningen die ik de laatste tijd maak, gewoon omdat daar een innerlijke behoefte ligt. Tekeningen die zo simpel zijn, waarbij mijn geduld inderdaad behoorlijk op de proef gesteld wordt, omdat ik weet wat er nog zo ontzettend veel aan mogelijkheden zijn om verder uit te werken. Geduld, stap voor stap. Terug naar de essentie en dan weer op gaan bouwen.
Goed aarden dus ook. Dat past wel in hetgeen ik gisteren mocht ervaren.
Een snel herstel of juist aftakeling, het kan nog alle kanten op met die 4.
Of dit alleen voor het 'nu' geldt of door gaat werken in een nieuwe periode in mijn leven, het zal gaan blijken. Ik weet wel dat ik dit visioen en deze getallen nu niet snel zal gaan vergeten.
Ik voel me vandaag ook meteen een heel stuk beter dan gister. Ik kijk mezelf weer aan in de spiegel, ik voel me 'herboren'. Heel bijzonder dit.


Ik ga mijn serie tekeningen maar eens laten zien. Voor mij nog steeds iets vreemds hoor, maar ik begin 'm nu wel te begrijpen. Gehoor gegeven aan een innerlijke behoefte terug keren naar de essentie. De kleuren die intuïtief gekozen zijn, zijn voor mij de kleuren van Merlijn en Maria Magdalena, mijn gidsen.Geen idee hoeveel van dit soort tekeningen nog gaan volgen en waar dit heen gaat.

In eerste instantie dacht ik een voorbeeld in het klad, in het klein, te maken om uitleg te geven aan de opbouw van trappatronen in het Keltisch tekenen. Ik voelde echter ook een innerlijke behoefte dit op goed tekenpapier te gaan doen, in het groot (A4 formaat). 

Dit alles is nu zeker al maanden geleden begonnen, nog voor ik mij bewust was van dit ziekteproces waar ik nu in zit. Ik voelde dat ik met het tekenen van deze eenvoudige tekeningen bij een diepere essentie kwam. Tekeningen, die stap voor stap moesten gebeuren, zoals mijn cursisten dat van mij wel kennen, opzetten in potlood met liniaal, maar daarna alleen maar handmatig stukje voor stukje op meditatieve wijze overtrekkend en inkleuren. Dit zijn geen gewone tekeningen, dit zijn meditaties. En dan alleen maar in deze kleuren. Ik heb meteen maar een flink aantal van deze kleurpotloden ingeslagen, omdat ik voel dat er nog heel veel gaan komen zo. Ik begin die 4 nu wel te begrijpen. Een heel bijzondere ervaring waarbij ik vaak moet denken aan een kunstenaar als Klaas Gubbels met zijn koffiepotten, die ook niet door iedereen begrepen wordt. Hoe kun je nou nooit uitgekeken raken op één voorwerp? Ik begin het te begrijpen... Ik begin de eindeloze mogelijkheden te ontdekken van dit proces, zelfs in deze eenvoudige weergaven. De ontelbare waarnemings- en scheppingsmogelijkheden van onze geest als mens. Bouwend, steen voor steen, onderdeel voor onderdeel. En wat maken wij het ons toch ingewikkeld vaak, waardoor we het overzicht kwijt raken, waardoor we in chaos belanden. Terug naar de essentie in jezelf...

En dan krijg ik deze ochtend van één van mijn dierbare volgers op facebook deze link doorgespeeld... hoezo synchroniciteit?

Droom: diploma's versus levenservaring

Vanochtend werd ik wakker uit een droom. Een bijzondere droom die voor een ander misschien niet zo heel bijzonder is, maar wel een punt aanraakt wat refereert aan één van mijn frustraties, die ik in mijn leven tegen kwam, in het zien van mensen die wel degelijk veel in hun mars hebben, maar door hun 'beperking' in fysieke gezondheid, psychische gesteldheid (vaak bekeken, beoordeeld en geëtiketteerd door een bepaald instituut, dat met een bepaalde standaard werkt, die in mijn ogen nogal verouderd is, hoewel ze pogen die standaard toch steeds aan te passen, helaas vaak ook de verkeerde kant uit) of hooggevoeligheid, hun draai niet kunnen vinden in een maatschappij die daar niet mee overweg kan. De 'beperking' ligt mijns inziens dan vaak in de maatschappij en niet in de mens waar het om gaat. Iedereen heeft namelijk zijn of haar kwaliteiten die aangewend kunnen worden voor het algemeen goed. Ontwikkelingen in de maatschappij gaan nu eenmaal trager dan die in de mensen zelf. Er moet een bepaalde kritisch kantelpunt bereikt worden, voor maatschappelijke normen aangepast worden aan de mensen die op dat moment leven. Daarover kun je op internet en in wetenschappelijke onderzoeksverslagen al bronnen voor vinden die dat bevestigen.
Ik ben in mijn eigen ziekteproces ook wel terdege gaan beseffen dat al die frustraties voor mij niets opleveren behalve innerlijke pijn. Ze worden ingegeven door een soms wel heel langzaam volgend en zelfs vaak tegenwerkend maatschappelijk systeem, zoals ik ernaar kijk, volgens een ideaalbeeld dat ik in mijn hoofd heb (en wie zegt dat mijn ideaalbeeld het juiste is voor deze wereld?). Het is niet iets om tegenaan te blijven schoppen, wat ik in het verleden wel vaak gedaan heb, na eerst twintig jaar mijn mond gehouden te hebben, ben ik mijn mondje wel gaan roeren. Maar ik heb inwendig verder gesudderd in frustratie en dat geen plaatsje gegeven, niet verwerkt. Heb me vaak niet thuis gevoeld in deze maatschappij. Een 'rare' in deze wereld. Een vreemde eend in de bijt. Maar ik besef nu... ook deze situaties horen bij het leven, bij het opdoen van levenservaringen en zijn precies zoals ze moeten zijn. De momenten dat ik mijn zegje heb gedaan over wat gehanteerde normen doen voor mensen met een zogenaamde 'beperking', daar heb ik goed aan gedaan en vaak had het ook zin. Er werden ambtenaren, artsen, psychologen, therapeuten, begeleiders, etc. meer bewust van de uitwerking van die gehanteerde normen op de mensen waar het in principe toch om gaat, die ze in wezen ook willen helpen en ondersteunen. Soms kon er het één en ander bijgesteld worden, soms niet. Maar dat het zin heeft je verhaal te doen, dat heeft het me wel geleerd, al zie je er niet altijd een voor jou gunstig gevolg uit voort komen. Zin heeft het altijd. Maak van je hart geen moordkuil, uit je behoeften en zienswijzen. Is een leuke uitspraak natuurlijk, die makkelijker gezegd is, dan gedaan, maar ik geloof er zeker in. Doe dit echter altijd in het volste respect naar de ander, die ook 'maar' uitvoert en doet wat hij of zij op dat moment denkt dat het beste is, net als jij, of wat hem of haar ingegeven is te doen van hoger hand. Mensen bewust maken van de consequenties voor jou of voor je naaste of iemand die je begeleidt, en die dan echt bij de ervaring houden zonder verwijten naar de ander, in respect voor de ander en zijn/haar rol in het geheel, dat is iets wat velen onder ons misschien wat beter kunnen aanpakken, wat ik steeds beter onder de knie gekregen heb in de loop der jaren. Schelden en weet ik wat al niet meer, wat mensen soms doen, levert alleen maar meer weerstand op, maar ja, ook ik ben wel in behoorlijke mate boos geweest hoor en kennelijk toch niet verwerkt wat dit emotioneel met mij deed. Degene waar ik voor opkwam was altijd belangrijker, dan mijn eigen pijn daarin. Pas nu, begrijp ik met een behoorlijke diepgang, dat ook die situaties nodig zijn om onze levenslessen te leren. Omgaan met situaties waarvan wij zelf denken, dat ze niet nodig zijn, dat ze beter kunnen, maar die maatschappelijk gezien nu eenmaal (nog) niet te veranderen zijn. Maak mensen wakker in deze, maar je kunt echt geen maatschappelijke verandering afdwingen in je uppie van de ene dag op de ander. Houd je frustraties echter niet vast, onderzoek de pijn die het je doet, spreek er met anderen over, hoe meer mensen zich bewust worden hoe beter, huil erom, laat los. Vergeet vooral die tranen, die reinigende tranen, niet. Het mag. Laat ze stromen. Laat ze meenemen wat jou pijn doet. En laat los. Geef je pijn de vrijheid er te mogen zijn. Laat het je niet nog zieker maken dan je misschien al bent.

De overwaardering ook van diploma's (waar mensen met een 'beperking' soms maar moeilijk toe kunnen komen om te behalen), tegenover de onderwaardering van levenservaring, waar door mensen met een diploma flink overheen gewalst kan worden met grote stevige oogkleppen op, bij deze wil ik echter niet voorbij lopend aan diegenen met een open blik natuurlijk.
Goede opleidingen en diploma's zijn belangrijk hoor, laat dat niet mis te verstaan zijn, maar ze zijn een soort startkwalificatie in mijn ogen, een bevestiging van dat wat je tot dan toe aan kennis opgedaan hebt en een goede opleiding biedt ook nog ervaringsmogelijkheden. Maar dan begint het leren pas echt goed...
Dat is ook zo'n thema... en dan kom ik bij mijn droom...

Er heerste een bepaalde chaotische noodsituatie, ergens, ik weet niet wat, niet waar, niet wanneer. Er gebeurde van alles om die situatie op te vangen, hoewel ik nu echt, al gravende in mijn geheugen niet meer kan bedenken wat er precies gebeurde in die droom. Een droom die meer was dan een flits, maar ik kan er nu even niet bij in mijn geheugen. Maar waar het op neerkwam was dat ik mensen hun jas aan zag trekken, klaar om te vertrekken. Wat? Hoe? Waarom? Personeel kan niet zomaar vertrekken nu, ik heb jullie nodig. Vertel eens even wat er aan de hand is. De huishoudster met de jas aan, op het punt van vertrek doet kort haar verhaal, ontslagen door de chef-kok, die daartoe wel recht heeft, maar waar ik in dit geval eerst verhaal wil gaan halen. Ze moet van mij wachten, zodat ik ook zijn verhaal kan gaan aanhoren. In een grote bedrijfskeuken aangekomen zie ik dat hij ook andere personeelsleden uit de keuken aan het wegsturen is, boos dat ze niet met een oplossing zijn gekomen, terwijl ze dat, gezien hun opleiding wel hadden moeten kunnen bedenken. Ze voldoen niet in zijn ogen. Opstappen dus. Dat vind ik nogal heftig, dus ik ga bij hem verhaal halen. Boos doet hij zijn verhaal. De betreffende kritische situatie (wat die dan ook moge zijn, ik kan het echt niet meer terughalen, dus zal niet ter zake doen) had tot gevolg dat iemand een probleem had gekregen, wat met overgevoeligheid voor eten en een bepaald dieet te maken had. Dat probleem was niet naar behoren opgelost, waardoor de betreffende persoon in de problemen kon komen en dat nu net in deze situatie (?). Al razende over de incompetentie van zijn personeel was de huishoudster zich ermee komen bemoeien en zij hoorde al helemaal niet in de keuken, dus hij had haar meteen weggestuurd, wat dacht ze wel. Van de huishoudster had ik al gehoord, dat zij zich bezorgd gemaakt had over het geraas van de chef-kok tegen zijn personeel en was gaan kijken wat er aan de hand was. Voor desbetreffend probleem kon zij zelfs een oplossing aandragen, vanuit haar eigen levenservaring. Met de beperkte middelen die er waren op dat moment, kon zij dus een oplossing aandragen, maar die werd gepareerd door de boosheid van de chef-kok, die haar weggestuurd had, omdat zij absoluut niet in de keuken mocht komen.
Op dat moment besefte ik dat ik in moest grijpen, tenslotte waren zij allemaal mijn personeel en, hoewel niet mijn gewoonte de ingestelde hiërarchie te doorbreken of mijn personeel af te vallen, vond ik dat de chef-kok toch even zijn mond moest houden en naar mij moest luisteren. Dat lukte niet goed, totdat ik hem vroeg, waarom hij dan zelf geen oplossing aan had weten te dragen. Zijn mond viel dicht. Hij viel stil. Die opmerking was tegen het zere been, maar wel effectief. Of ik hem dan maar niet meteen moest ontslaan? Om dit toch best wel ernstige voorval, gezien de consequenties voor desbetreffende persoon met problemen? Ik gaf hem natuurlijk nog een kans, net als de rest van het personeel dat niets te verwijten viel. Je kunt tenslotte niet alles weten, al heb je een goede gedegen opleiding gevolgd met desbetreffende diploma's. De levenservaring van de huishoudster was zeker zo belangrijk om naar te luisteren en minstens in overweging te nemen. Ik hoopte dat hij zijn les in deze zou leren, en zich meer open zou stellen voor levenservaring van mensen, al hebben ze dan geen diploma op desbetreffend gebied. 
En toen werd ik wakker. Boodschap? Lijkt me duidelijk. Je open stellen voor nieuwe visies, naar elkaar luisteren en elkaar aanvullen kan o zo belangrijk zijn.

Maar er was nog meer, ik had het gevoel dat deze situatie een 'andere' werkelijkheid was, of ik vanuit mijn zielsbewustzijn even ergens in een ander leven stapte, een leven van een mens waarin dezelfde ziel huist. En ik moest meteen denken aan het boek dat me in deze heel erg geraakt heeft 'De Opleiding van Overziel 7' van Jane Roberts.

Het is een boek dat ik vaak mensen aanraad om te lezen, als ze zich bewust worden van het bestaan van een ziel die na dit leven verder gaat. Als je je bewust wordt dat het leven dat je als mens nu leidt een einde kent, maar dat de ziel die in jou huist niet aan dit lichaam en dit ego gebonden is, maar verder gaat op een pad dat misschien in een ander lichaam weer verder mag gaan met de lessen die hier op Aarde te leren zijn. Een ziel die in meerdere lichamen kan huizen. Tegelijkertijd, of in verschillende perioden. Tijden die voor ons mensen in chronologische volgorde voorkomen, een volgorde die voor de ziel niet telt, er niet is. Tijd is voor mensenbegrippen een kader om Aardse lessen te leren. Zo kijk ik er tegenaan.
Toen ik dit boek ergens in de negentiger jaren kocht, kon ik er geen touw aan vast knopen, nu is het voor mij gesneden koek. Duidelijk, helder. Inzichten zijn gegroeid en groeien nog bij de dag, in dit proces van ernstig ziekzijn dat ik nu doormaak. Een afronding van een leven dat duidelijk veel levenslessen in zich droeg. Ik hoop nog steeds dat ik na dit ziekteproces weer op mag krabbelen en nog even door mag leven hier op Aarde, maar hoe het ook zij, het is een afronding van een bestaan als mens met bepaalde levenslessen en er komt nu van alles langs, oude pijnen die gevoeld en losgelaten mogen worden. Een gevoel dat het leven uit me trekt was vandaag voelbaar. Heftig. Alsof mijn ziel los stond van mijn lichaam. Een terugtrekken. Ik kijk in de spiegel en zie een bleke oude vrouw, een stuk ouder dan 52, te bleek om gezond te zijn. Eng bleek zelfs. Ik ben dan ook niet gezond. Voor de chemo's en bestralingen was de kanker al zo'n twee jaar aan het groeien, maar ik voelde me meer vol leven dan ooit tevoren. Ook al had ik begin dit jaar een stevige griep te pakken, nog nooit zo ziek geweest van de griep, ook al kreeg ik een zeer pijnlijke tandwortelpuntontsteking. Ik had vertrouwen in de weg die ik ging. Ik voelde mezelf alleen maar groeien, bewust worden en groeien. Ik voelde mezelf sterker worden. Ik voelde me steeds zelfverzekerder in mijn doen en laten, in mijn inzichten, in mijn werk en toen kwamen er niet te omzeilen klachten en viel uiteindelijk de bom: slokdarmkanker in een vergevorderd stadium.
Ik hoor mij in 2018 nog tegen een dierbare vriendin zeggen: 'Waarom weet ik niet, maar 2019 zal een bijzonder jaar worden voor mij'. Deze uitspraak is me bijgebleven, omdat ik op dat moment een prachtige agenda kocht voor 2019, zo eentje die eruit ziet als een oud boek, terwijl ik normaal gesproken de goedkoopste van de goedkoopste koop. En op dat moment voelde het gewoon enorm goed om te kiezen voor een bijzondere agenda. Ik vond dat ik 'm verdiend had, al wist ik niet waarom, maar ik kocht 'm toch.

En nu, in dit traject van ernstig ziekzijn... volgde er cadeau op cadeau. Eerst alle reacties van familie en vrienden, cliënten en cursisten, bekenden, collega's, etc. etc. Goh... ik wordt gewaardeerd om wie ik ben. Wie ben ik dat ik dat allemaal mag ontvangen? Reacties op facebook, pb-tjes, mailtjes, kaartjes, bloemen, cadeautjes, ik werd overdonderd met steunbetuigingen en nog... En ja, kom maar op, ik kan het nu voor het eerst in mijn leven ontvangen. Ik wordt gewaardeerd, gezien, gehoord, ook en vooral door mezelf nu. Het grootste cadeau dat ik mocht ontvangen. Ik heb mijn schuldgevoelens en beperkende gedachten over mezelf af mogen leggen. Een rugtas vol bagage werd in een paar weken voelbaar lichter en is nu zo goed als verdwenen. Geen spijt, geen 'had ik maar', ik voel me bevrijd! Ik weet wie ik ben, wat ik kan, waar ik voor sta, wat ik wil (en dat is ook nog een tijdje hier blijven), ik voel een enorme kracht in mijzelf en dat terwijl ik in de spiegel een spierwit gezicht me aan zie kijken en voel dat de chemo's en bestralingen hun werk doen in afbraak van cellen, ook goede cellen. Het vreet aan mijn weerstand, maar ik heb nog steeds vertrouwen in de Spagyriek en de ondersteunende orthomoleculaire middelen die ingezet zijn om me hier doorheen te trekken. En o wat een oervertrouwen in het universum, de spirituele helpers. Een enorme verdieping in vertrouwen, hoe dit pad ook lopen gaat. Wie mijn verhaal op facebook volgt begrijpt wat dat alles voedt.

En nog steeds blijf ik bij mijn inzichten die ik in de afgelopen jaren opgedaan heb. Ik voel er zelf vaak nog verbazing over, dat dat in dit alles overeind blijft staan. Dat ik geen dingen vindt die niet kloppen voor mijn gevoel. Dat ik het bijltje er niet bij neergooi. Dat had 10, 15 jaar geleden wel kunnen gebeuren, laat staan nog langer geleden. Dit hele proces komt op precies het goede moment, natuurlijk. Het is de Goddelijke Wil, het zijn de Kosmische Wetten, die hier spelen en wie weet wat nog meer, wat ik nu nog niet kan overzien. Ik weet dat het goed is, ongeacht wat me te wachten staat misschien. Gisteren voelde ik me veel en veel beter dan vorige week na de eerste chemo en bestralingen, nu voel ik de verzwakking van mijn lichaam, maar mijn geest en mijn ziel zijn sterk, daar kan geen chemo, geen bestraling iets aan afdoen. Mijn lijf heeft een reset nodig. Zo zie ik het nu. Ik moet even bijna doodgaan als het ware, zodat de kankercellen zich gewonnen geven als de gastvrouw niet meer in staat is voeding aan ze te geven. De kankercellen moeten het op gaan geven in hun bestaan. Ik hoop dat ze minder sterk zijn dan ik zelf.
Ik doe intussen oefeningen om goed te aarden, luister naar bosgeluiden als ik zelf het bos niet in kan. Ik heb een afspeellijst gemaakt op YouTube om naar te luisteren, voor mezelf en cliënten, al een tijd geleden, maar maak er nu zelf dus dankbaar gebruik van. Ik ben dankbaar voor de bomen in onze tuin, die me daar ook in helpen.

Een filmpje van een half uur ongeveer dat me het meest aanspreekt op dit moment:

Voor de hele afspeellijst 'bostherapie', volg je deze LINK.
Geniet-ze van heerlijke natuurgeluiden en -beelden!
Het helpt je Aarden als je even niet in de gelegenheid bent om zelf de natuur (het bos) in te gaan.

Later op de dag, na de bestraling in de late middag, ben ik toch eindelijk geland hoor. Weer helemaal terug in mijn lijf. Ik sta verbaasd over wat ik zo half half in mijn lijf toch nog heb weten te doen op deze dag, dat ik eten heb weten te koken bijvoorbeeld en misschien dat dat gezonde eten, een heerlijke Indonesische bloemkool kerrie schotel, niet gepureerd trouwens, dus dat gaat ook beter, me heeft geholpen te aarden.
Een bijzondere ervaring om lichaam, geest en ziel zo los van elkaar te ervaren, ieder in een eigen rol, samen een drie-eenheid vormend. Dat is al een tijdje zo, maar dat was vandaag duidelijker aanwezig. Een groter zielsbewustzijn is mijn deel geworden in dit proces. Dus...

Nog even terug komend bij het boek 'De Opleiding van Overziel 7'... Een prachtig boek... een aanrader, vandaar dat ik het maar weer eens naar voeren haal hier op mijn blog...

Op de achterkant kun je lezen:

Overziel 7 is:
Ma-ah, een mooie jonge zwarte vrouw die leeft in 35.000 voor Christus. Haar bestaan stond voornamelijk in het teken van overleven, totdat een onverklaarbare innerlijke drang haar naar het Land van de Sprekers bracht...
Josef, en zeventiende eeuwse schilder en losbol die werd opgesloten in een kamer zonder ramen en de hongerdood dreigde te sterven, totdat hij de Oude Man in zijn dromen ontmoette...
Lydia, een twintigste-eeuwse bejaarde dichteres in een verzorgingstehuis, die ontdekte dat haar poëzie zijn oorsprong vindt in een oude beschaving en in de toekomst weer actueel zal worden...
Proteus, in 2300 na Christus bewonder van de zwevende stad boven de aarde, voelt een onbedwingbaar verlangen naar de aarde te gaan om het leven daar zelf te ervaren...
Jane Roberts, auteur van de vele Seth-boeken, is er in geslaagd de theorieën van Seth op boeiende wijze om te zetten in romanvorm. Als in een film beleven we als lezer de verschillende levens van Overziel 7 die los van elkaar lijken te staan, maar toch wezenlijk met elkaar verbonden zijn. Verbanden die gaandeweg steeds duidelijker worden en de wonderlijke samenhang laten zien tussen de verschillende levens van een mens.

De boeken van Seth heb ik nooit gelezen, misschien toch ook eens aan gaan beginnen als ik nog tijd van leven heb, want er is zo ontzettend veel boeiends om te lezen. Een leven is te kort, 52 jaar zeker, in mijn geval. Ik hoop er nog een flink aantal jaartjes achteraan te mogen knopen. Ik ben nog lang niet klaar met de ontdekkingswereld Aarde.

Wil je het boek 'De Opleiding tot Overziel 7' aan willen schaffen... Ik geloof dat het alleen nog tweedehands verkrijgbaar is. Op bol.com vind je 'm hier... (als ze 'm nog hebben)...

Zweefteef...

Tijdens het tekenen en kleuren, met zo'n heerlijk rustig meditatief achtergrondmuziekje,

... aromalampje aan met de heerlijk frisse geur van luchtdesinfectans (Volatile), kaarsjes aan (zie je me al zitten?), zweef ik weg op de klanken van een piano. Een soort strijkersensemble, hoogstwaarschijnlijk komend uit een keyboard, versterkt het zweefgevoel met hun lange halen crescendo, en dan zachtjes weer wegstervend. Heerlijk. Het scheldwoord 'zweefteef' komt bij me op. Een scheldwoord wat me vroeger nog wel eens om de oren vloog, omdat ik me als kind zijnde al bezighield met religie en al tekenend kennelijk een behoorlijk dromerige indruk kon maken. Veel mensen denken dat bezig zijn met spiritualiteit een zweverig gedoe is, en misschien hebben ze dan toch deels gelijk, maar o wat vind ik dit heerlijk. Met deze Keltische tekening en deze heerlijke muziek op de achtergrond, kan ik mezelf helemaal voorstellen als een vogel zwevend op een luchtstroom over de glooiende landschappen van Engeland, de rotskust aan het Zuidwesten, in Cornwall, komt in beeld, ik hoor de zeemeeuwen hun kreten slaken, zie de stenen cirkels die we bezocht hebben onder me door trekken, ik hoor de waterval van St Nectan's Glen, ik zie de stenen stapelmuurtjes, de prachtige oude solitaire bomen midden in een landschap in diverse groentinten, als een lapjesdeken, wat hogerop en wat meer terug naar het oosten in het land, graancirkels trekken onder me voorbij. Ik zweef om de Tor van Glastonbury heen, de Abbey, de winkelstraten. Ik suis door de kloof van Lydford Gorge, hoor het water stromen, zie de varens, de prachtige natuur, zie het smalle stenen pad, maar ik hoef er niet op te lopen. Ik zweef, ja ik zwééf. En ik vind het heerlijk!!!!! Laat mij maar lekker zweven. Echt heerlijk! Genieten! Ik zweef lekker nog even door. Dit maakt mijn ziel gelukkig! Is dit zielsbewustzijn? Heimwee naar de zielenwereld? Misschien, maar vooral genieten van de herinneringen aan een prachtig land, gevoed door het tekenen van deze Keltische tekening (ja, zelf ontworpen, getekend en ingekleurd...).

Ik land straks heus wel weer hoor. Niet geaard, komt er nou eenmaal helemaal niks aards uit je handen. En er wacht nog een afwas die gisteren was blijven staan. Er moet straks eten gekookt worden. Ik moet aan mijn voeding denken, want als ik niet uitkijk vliegt er zo een kilo per dag af door die slokdarmkanker, zeker als ik heerlijk gewandeld heb. Ik moet me als een topsporter op gewicht zien te houden, mijn lijf is bezig met topsport. Maar voorlopig zweef ik nog even verder...

Voor het eerst van mijn leven totaal onbelemmerd genieten, volkomen gelukkig met mezelf, in mezelf... wat een cadeau...



ENERGETISCHE BETEKENIS VAN DEZE TEKENING

Na mijn eigen ervaringen met deze tekening, besef ik dat de energie van deze tekening je terug kan brengen bij allerlei mooie herinneringen. Tussen al die negatieve ervaringen die je opgedaan hebt in je leven, waar veel mensen zich lange tijd aan vast kunnen houden, zijn er ook nog die positieve ervaringen, daar waar jij je juist goed gevoeld hebt. Helaas vergeten wij mensen vaak die positieve ervaringen en zetten onze focus op het negatieve, werpen er zelfs blokkades door op in ons systeem van lichaam, geest en ziel. Al zit je in het hier en nu voor je gevoel in de knoop, kom je er niet uit, kun je geen kant op, dan zijn daar toch nog die ervaringen die je gevoed hebben tot de krachtige mens die je nu bent. Al zie je het zelf niet, al voel je dat op dit moment niet, het is er. Innerlijke kracht! Je bent al zover gekomen..., je hebt krachtige energie in huis..., werkelijk waar! Je kunt gebruik maken van je ervaringen in het verleden, positief en negatief, je hebt gezien wat het leven te bieden heeft, je hebt ervan kunnen leren, neem die ervaringen mee in het hier en nu, integreer ze in je leven en leef in het hier en nu. Laat negatieve ervaringen een leerschool zijn, neem mee wat je ervan geleerd heb en laat ze dan los. Laat ze wegvoeren op de stroom van het leven en laat je voeden door hun lessen en vooral, houd al die positieve ervaringen als krachtbron in jezelf vast, ze voeden jou in jouw kracht. Gebruik al die ervaringen als aan trap omhoog, naar een groter bewustzijn, naar voeding voor jouw spirituele ontwikkeling, voeding voor jouw ziel. Je bent een mooi mens! Je komt er wel, wat je huidige situatie ook is. Je vindt een uitweg, echt waar. Hou vertrouwen in het universum, want jouw pad is het goede pad, simpelweg omdat het jouw pad is. Probeer niet het pad van een ander te bewandelen, blijf bij jezelf! Je kunt leren van het pad van een ander, kunt onderzoeken of daar elementen zijn waar jij ook iets mee kunt, maar het is en blijft het pad van die ander. Jouw pad is zoals het moet zijn, om jouw levenslessen te leren, maar ook om jouw kracht te vinden. En weet je? Vaak vind je de kracht in jezelf in de meest akelige ervaringen die je in je leven opdoet. Dan blijkt zoiets een cadeau te zijn, in een wat rare verpakking misschien, op het eerste gezicht zelfs een akelige verpakking, maar o wat een oerkracht herbergt zich in ieder mens. Dus ook in jou!

EN TOEN WAS IE AF...

2019-05 Celtic Inspired Design

Best een beetje een vreemd gevoel, want wat nu? Hij heeft lang gelegen, steeds een mini stukje verder getekend en gekleurd. Er ging veel tussendoor. Inmiddels weet ik dat er meer tussendoor ging dan ik met mijn bewustzijn wist. Er waren tekeningen tussendoor, die ik niet kon plaatsen, die teruggaan naar de essentie, een hele reeks, heel minimalistisch in eerste instantie, om daarna weer iets uitgebreider vorm te krijgen. Een stap voor stap proces, dat ik nu wel kan plaatsen. Zo mooi om te zien hoe je tekeningen al voor het bewust zijn uitgaan. Ik wist in wezen al dat ik bij mijn essentie uit zou komen, maar dat dat op deze manier zou gebeuren, in dit proces met slokdarmkanker... Misschien ook maar goed ook dat ik dat niet wist.
Het was vandaag in ieder geval heerlijk om deze tekening af te kleuren.
Ik heb genoten van het proces.


Morgen inlijsten, denk ik. Samen met nog een paar andere tekeningen. En dan ophangen in onze gang, waarvan één kant zich uitstekend leent als expositiewand. Lijkt me een strak idee. Alle ouwe meuk van de muur af en alleen nog maar energetisch nieuwe werken zullen er opgehangen worden.

Wat de volgende tekenstappen gaan zijn, nog geen idee. Er liggen nog graancirkels te wachten om afgetekend te worden, maar ook die reeks minimalistische tekeningen. En ja, die Kali Yantra... die durf ik bijna niet weer op te pakken, want tjeetje... verandering... ja nou, en hoe! De Kali Yantra helpt angsten te overwinnen, zorg voor vernieuwing van energie en voor spirituele groei... Nou nee hoor, niks van gemerkt... 🤪 De vorige keer dat ik een Kali Yantra tekende ging mijn leven op de schop, kostte me zelfs bijna mijn huwelijk, maar daar ontdekte ik al een soort oerkracht in mezelf en daar kwamen we samen weer uit, en nu? Weer zo'n enorme 'beproeving' zou je bijna zeggen. En ook hier gaan we vast weer uitkomen. Maar die Kali Yantra, ik weet niet wat ik daarmee moet. Dat hij enorm krachtig werkend is, dat is voor mij inmiddels wel héél duidelijk.
We zullen zien wat het best voelt om aan verder te werken, vanavond, morgen, overmorgen... geen idee. Ik zie wel wat er wanneer naar voren komt, waar ik naartoe getrokken ga worden.

Een ervaringsverhaal... slokdarmkanker

Aan het bijkomen van een bom die gisteren gevallen is. Heb er even over moeten denken of ik dit persoonlijke verhaal hier wil delen, maar na familie en vrienden ingelicht te hebben, doe ik dat toch maar wel. Ik heb gemerkt hoeveel mensen zich betrokken voelen. Iedereen verder persoonlijk berichten is me op dit moment even te veel. Voel je dus niet gepasseerd als je het via deze weg moet lezen, het is even niet anders.

Gistermiddag ben ik voor onderzoek naar het ziekenhuis geweest. Ik had passageklachten, wel kunnen slikken, maar dan blijft voedsel in de slokdarm hangen, vaak tot spugens toe, dat het er weer uitkomt. Er staat hier standaard al een emmertje in de buurt. In eerste instantie dachten we dat het een irritatie van slokdarm en maag was, doordat ik bij een tandartsbehandeling per ongeluk een chloorspoelmiddel in mijn keel kreeg en ook doorgeslikt heb, zeker omdat ik wel vaker in het verleden last van overgeven (bij de vele migraine aanvallen die ik gehad heb) en maagzuur gehad heb. Gezien een familiaire aanleg voor een middenrifbreuk, keken we hier dus niet zo van op. Het ging echter niet over. Ook niet nadat ik zelfs via de huisarts op de omeprazol gezet was, omdat natuurlijke middelen niet hielpen (wat logisch is, als je later beseft wat er wel aan de hand is). Wel mijn maagpijn verdween, maar niet de passageklachten. Dat die maagpijn, pijn die, nu begrijp ik dat dus uit eigen ervaring wel, vaak voor een hartaanval aangezien wordt en dat had ik zeker drie keer per uur. Dus dat die verdween was al fijn, maar de passageklachten bleven.

Een gastroscopie volgde dus gisteren. Een klote onderzoek, om maar even kort door de bocht te gaan. O wat een ellende. Maar daarna viel de spreekwoordelijke 'bom': slokdarmkanker.
Stortte mijn wereld in? Nee, eigenlijk niet. Raar? Misschien. Maar ergens wist ik al dat het mis was en ik voelde een enorm vertrouwen in het universum, alsof ik gedragen werd. Helaas was dat van korte duur, want daarna gaat er van alles door je hoofd. Ik had in het voren al bedacht dat als dit de uitslag zou zijn, ik naast het reguliere circuit de Spagyriek en eventueel andere natuurgeneeskundige middelen in wil gaan zetten en ik ben in deze dan ook enorm dankbaar dat mijn leraar mij in dit proces wilt gaan begeleiden. Als mijn leraar tot Spagyriek Therapeut en de mooie mens die ik heb leren kennen, heb ik het volste vertrouwen in hem.
Ik ga er dus alles aan doen om hier zo goed mogelijk doorheen te komen. 

Ik ben eerder deze week al begonnen aan de Salvestrol Platinum. 

https://www.orthokennis.nl/nutrienten/salvestrolen

In het ziekenhuis wordt er nu een bloedonderzoek gedaan naar mijn nieren, of zij het aankunnen om contrastvloeistof te drinken voor een algehele scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn. De behandeling zal daarvan afhangen.
Er zijn veel biopten afgenomen en die staan op kweek voor de officiële uitslag over een week.
De arts was er echter al dusdanig zeker van haar conclusie, dat ze me deze week nog terug wilt zien en ik twijfel echt niet aan haar expertise in deze. Ze wil er kennelijk vaart achter zetten, de alarmbellen rinkelen!
Stap voor stap dus en waarschijnlijk nog een stuk sneller dan ik gedacht had.

Gisteren was voor mij het meest confronterend om het verdriet te zien van familie en vrienden. Dat er zoveel mensen zoveel om mij geven, dat er dan zoveel tranen vloeien en knuffels gegeven worden. Tjeetje... Een belangrijke levensles voor mij kwam meteen op dag 1 van dit proces voor mijn voeten geworpen: kijk eens hoeveel mensen om jou geven, en jij dacht zo vaak dat je er niet toe deed... dat idee is nu vast wel overboord...
Had deze les even iets subtieler gebracht mogen worden? Kennelijk niet. Confronterend en hartverwarmend tegelijkertijd.

Ik weet nog niet of dit verhaal vervolg gaat krijgen, of ik het hele proces wil delen. Ik weet hoe anderen hier wat aan kunnen hebben, maar ik weet nu even nog helemaal niets. Ik weet nog niet of ik doorga met consulten en workshops geven, terwijl ik dat o zo graag doe, maar ook besef ik dat alles onder voorbehoud zal zijn van mijn gevoel van welzijn en afspraken die gemaakt dienen te worden. Het is nog zo vers. Dat ikzelf sowieso blijf tekenen, moge duidelijk zijn. Ik heb mijn MIR-Methode mandala kennelijk ook niet voor niets 'moeten' schrijven.

Snelle update erachteraan:

Morgen kan ik al terecht voor de CT-scan en vrijdag krijg ik meteen de uitslag van de behandelend arts. Ik hoop dat het traject dan ook een beetje duidelijk zal worden.

Ik merk dat mijn bericht op facebook enorm veel reacties oproept.
Daar zal dus waarschijnlijk meer leven zijn, dan hier op het blog.
Je kunt me HIER vinden op facebook, voor wie het proces en discussies van heel dichtbij wilt volgen. Er zal vast van alles langskomen.
Zoals net een reactie die aangeeft dat kanker als een monster gezien kan worden dat bevochten moet worden. Ik zie de kanker dus niet als een monster. Misschien dat ik er later anders over ga denken, maar vooralsnog zie ik de kanker als een zeer doordringend signaal dat er levenslessen geleerd mogen worden, door mezelf en misschien ook door mijn omgeving of de mensen die over deze ervaring lezen. Ik heb ook een sterk vertrouwen in het universum, daar waar anderen dat vertrouwen misschien laten varen in zo'n situatie. Helaas is er kennelijk een harde les nodig, een flinke schop onder de kont. Zoals je kon lezen kwam les 1 in dit traject al behoorlijk binnen bij mij, dat ik er kennelijk toch toe doe, met al die reacties gisteren en vandaag. Tranen, knuffels, bezoek, whatsappjes, belletjes... voor mij? Ja voor mij. Rare gewaarwording als je in je leven veel aandacht besteed aan bewustwording en spirituele groei, werkt aan pijnlijke thema's in het verleden, denkt dat toch redelijk onder de knie te hebben nu, maar in je hoofd nog ergens zo'n stemmetje hebt dat je vertelt dat je er niet toe doet en je eenzaam kunt voelen in ervaringen, niet begrepen te worden, etc. etc.. Nou, dat stemmetje is nu dus meteen totaal radicaal verdwenen met zoveel lieve reacties. Mijn eerste cadeautje is binnen. En zo wil ik graag dit proces doorlopen. Positief en open voor de lessen die ik nog mag leren hierin. Al vloeien er tranen, al voel ik boosheid, onbegrip en wat er al nog meer langs mag gaan komen. Dat is menselijk en hoort erbij.
Ik voel me zeer gesteund door al deze reacties. Dank jullie wel!!!!

Nieuw gezinslid in huize Moorman

Onze vondeling 'Remi'

Wat vind je van ons nieuwe gezinslid?
Wat een schatje hè?

Vondelingetje. 

Al wekenlang dag en nacht in onze tuin, verscholen onder hout, balken en platen die er liggen.

Ik ben op de gekste tijden gaan kijken of ie er nog steeds was. 

En ja hoor, dag en nacht. 

Hij was enorm angstig.
Ik vond hem erg mager worden, het arme beestje.
Niet genoeg muisjes te vangen kennelijk.

Zaterdag voor het eerst geprobeerd iets lekkers te voeren en schoot toen weg. 

Nu een paar dagen op vaste tijden wat brokjes neergezet.
Steeds hele kleine beetjes.
Eerst gebeurde er niks, brokjes bleven staan.
Toen hij eenmaal door had dat de brokjes voor hem bedoeld waren, was het bakje steeds leeggegeten binnen korte tijd nadat ik het er neer gezet had, maar steeds als ik buiten beeld was.

Daarna viel hij er, ook als ik keek, op aan alsof hij uitgehongerd was en al dagen niks gegeten had. 

Zat steeds vanuit zijn schuilplaats naar ons te kijken als we in de tuin waren, maar één stap in zijn richting en weg was ie.

Sinds vanochtend kan ik 'm aaien. 

Meteen foto's gemaakt en hem zelfs meegenomen naar de dierenarts om te kijken of ie gechipt is. 

Niet dus. 

Gemeld bij Amivedi, dierenambulance en dierenarts, dus als iemand 'm als vermist opgeeft dan weten zij dat hij bij ons is.
Op dit moment is hij niet als vermist opgegeven. 

Maar ziet er nu wel naar uit dat hij al die weken geen thuis had. 

Hij is een maand of 8, 9 denken ze bij de dierenarts. 

We noemen 'm (voorlopig?) Remi. 

Naar de vondeling in het boek 'Alleen op de wereld' van Hector Malot. 

Stiekem hoop ik dat niemand 'm mist. 

Hij zal hier een liefdevol thuis hebben.
Mocht dit jouw katje zijn, stuur jouw foto's dan ter vergelijking naar 
nymphaeaspiritueelcentrum@gmail.com

Ik heb uiteraard nog meer foto's van hem gemaakt waar karakteristieke vachttekening op te zien is. 

Als het echt jouw katje is, zal dat overeenkomen.

We zijn vandaag best ver gekomen in lesje vertrouwen.
Ook manlief heeft hem kunnen voeren en aaien.

Het katje, 'Remi' dus (ik mag een bezem opvreten als hij niet al weet dat die naam voor hem bedoeld is, oren richten zich meteen naar mij als ik de naam zeg) is vanavond zelfs al even binnen op verkenning geweest in de gang, met achter de keukendeur een piepende hond die het allemaal nog een beetje raar vindt dat het vrouwtje een nieuw vriendje heeft. 

Hond is trouwens opgegroeid met een kat, dus dat gaat vast helemaal goed komen. 

Ze heeft respect voor katten, omdat ze weet dat deze scherpe nagels hebben die de neus pijnlijk kunnen vertellen van benadering niet gediend te zijn. 

Dus als de kat niet bang meer is, zijn we al een heel eind. 

Beiden lekker geknuffeld vandaag (zonder dat ze bij elkaar waren), dus elkaars geur goed kunnen ruiken. 

Plannetje: 

Meerdere keren per dag, meerdere dagen, meerdere weken, als het nodig is, oefenen. 

En als het katje echt niet meer bang is in de gang (brokjes doen wonderen), gaat hij in een kattentransportmand mee naar binnen (daar gaat hij zonder problemen al in weten we van het bezoekje dierenarts en ook daar doen wat brokjes in de mand wonderen) en zetten we hem hoog op tafel neer, zodat de hond er niet bij kan. 

Snoepjes en brokjes zullen vast gaan helpen in het creëren van de broodnodige gemoedsrust. 

Stap voor stap introduceren aan elkaar. 

Vanochtend voor het eerst geaaid en nu al zo ver. 

Super! 

Wel heel veel tijd bezig geweest met kat en hond, maar dat is het helemaal waard. 

Een heel verhaal, maar het was dan ook een bewogen dagje kattekop.

Nu eerst morgen op zoek naar een nieuwe kattenbak, kattenbakvulling kopen en een grotere zak brokjes. 

En misschien wat kattenspeeltjes, want die zijn met onze zoon naar zijn kat verhuist toen die uit huis ging.

********

Update, we zijn een week verder.
Wederom woensdagochtend.
Onze Remi is al helemaal thuis.
Kat en hond wandelen beiden los door het huis, bijna alsof het nooit anders geweest is.
Af en toe nog even een jaloerse vlaag bij de hond, maar dat wordt ook steeds minder.
Remi schiet niet meer voor haar weg, dus dat roept respect op bij de hond.
Ik kan ze misschien zelfs al samen alleen laten, maar dat vind ik nog wat aan de vroege kant.
Ik weet niet wat er gebeurt als hun baasjes niet in beeld zijn.
Remi sterkt goed aan.
Kleine beetjes voer gedurende de dag om de maag weer te wennen aan voedsel.
Ja, ja... ik voorzichtig met voer geven...
Ik had de zak met kattenbrokjes niet goed opgeborgen.
Vanmorgen vond ik een opengescheurde zak in de keuken.
Vannacht heeft meneer zijn buikje vol gegeten.
Dat wordt dus een ander plekje zoeken voor de kattenbrokjes.
Een grotere opbergbak dus, waar alles in kan en geen dichte zakken voor het grijpen laten staan.
Ook het hondenvoer dient uit beeld te zijn.
Stevig sluitende deksel lijkt nu absoluut noodzaak.
Remi is bijzonder handig in het openmaken van dingen, deuren zijn al kinderspel.
Je gaat gewoon aan de klink hangen, dan gaat ie wel open.
Ons huis wordt vanzelf weer catproof.
Hij is trouwens opvallend voorzichtig met spullen die in huis staan.
Hij loopt er als het ware op zijn tenen tussendoor om maar niks om te stoten.
Heel bijzonder.
Onze vorige kat was veel lomper in die dingen en de spullen moesten toen dan ook ruimte voor de kat maken waar het haar maar uitkwam.
Remi is een allemansvriendje, mits je niet te druk bent van jezelf of rare geluiden maakt.
Harde geluiden zijn niet zijn favoriete dingen.
Hij houdt er niet van opgetild of vastgehouden te worden, zodra hij het idee heeft niet weg te kunnen.
Wel is het een enorme knuffelkont die heerlijk op schoot wilt liggen en tegen je aan kruipt.
Kopjes bij de vleet.
Heerlijke kneedmassages en vele likjes worden uitgedeeld, onder het genot van een luid spinnend inwendig motortje.
Afijn, wij zijn blij met ons nieuwe gezinslid.
Van ons mag hij absoluut blijven!
Wat een cadeautje...

********

Weer een paar dagen verder, zaterdag...
Remi is nu anderhalve week bij ons.
Kat en hond lopen nu gewoon langs elkaar op alsof ze al tijden samen in huis zijn.
Af en toe nog even een snauw of een grom, maar dat mag.
Het is toch even wennen om een territorium en aandacht te delen.
En ja... de kat mag niet op de aanrecht, daar zal de hond hem wel even aan herinneren.
De kat wordt graag met rust gelaten als hij helemaal 'zen' is na een paar uurtjes buiten te zijn geweest.
Voer is ook niet voor elkaar geschikt, dus ook daar komt af en toe een waarschuwing langs.
In de avond komt Remi nu zelfs gewoon in de huiskamer liggen, op schoot, hond op de ene bank, kat op de andere.
Benieuwd wanneer ze samen op één bank liggen of samen in één mand liggen...
Het gaat dus goed hier met de beide vierpotige huisgenoten.