Nieuw gezinslid in huize Moorman

Onze vondeling 'Remi'

Wat vind je van ons nieuwe gezinslid?
Wat een schatje hè?

Vondelingetje. 

Al wekenlang dag en nacht in onze tuin, verscholen onder hout, balken en platen die er liggen.

Ik ben op de gekste tijden gaan kijken of ie er nog steeds was. 

En ja hoor, dag en nacht. 

Hij was enorm angstig.
Ik vond hem erg mager worden, het arme beestje.
Niet genoeg muisjes te vangen kennelijk.

Zaterdag voor het eerst geprobeerd iets lekkers te voeren en schoot toen weg. 

Nu een paar dagen op vaste tijden wat brokjes neergezet.
Steeds hele kleine beetjes.
Eerst gebeurde er niks, brokjes bleven staan.
Toen hij eenmaal door had dat de brokjes voor hem bedoeld waren, was het bakje steeds leeggegeten binnen korte tijd nadat ik het er neer gezet had, maar steeds als ik buiten beeld was.

Daarna viel hij er, ook als ik keek, op aan alsof hij uitgehongerd was en al dagen niks gegeten had. 

Zat steeds vanuit zijn schuilplaats naar ons te kijken als we in de tuin waren, maar één stap in zijn richting en weg was ie.

Sinds vanochtend kan ik 'm aaien. 

Meteen foto's gemaakt en hem zelfs meegenomen naar de dierenarts om te kijken of ie gechipt is. 

Niet dus. 

Gemeld bij Amivedi, dierenambulance en dierenarts, dus als iemand 'm als vermist opgeeft dan weten zij dat hij bij ons is.
Op dit moment is hij niet als vermist opgegeven. 

Maar ziet er nu wel naar uit dat hij al die weken geen thuis had. 

Hij is een maand of 8, 9 denken ze bij de dierenarts. 

We noemen 'm (voorlopig?) Remi. 

Naar de vondeling in het boek 'Alleen op de wereld' van Hector Malot. 

Stiekem hoop ik dat niemand 'm mist. 

Hij zal hier een liefdevol thuis hebben.
Mocht dit jouw katje zijn, stuur jouw foto's dan ter vergelijking naar 
nymphaeaspiritueelcentrum@gmail.com

Ik heb uiteraard nog meer foto's van hem gemaakt waar karakteristieke vachttekening op te zien is. 

Als het echt jouw katje is, zal dat overeenkomen.

We zijn vandaag best ver gekomen in lesje vertrouwen.
Ook manlief heeft hem kunnen voeren en aaien.

Het katje, 'Remi' dus (ik mag een bezem opvreten als hij niet al weet dat die naam voor hem bedoeld is, oren richten zich meteen naar mij als ik de naam zeg) is vanavond zelfs al even binnen op verkenning geweest in de gang, met achter de keukendeur een piepende hond die het allemaal nog een beetje raar vindt dat het vrouwtje een nieuw vriendje heeft. 

Hond is trouwens opgegroeid met een kat, dus dat gaat vast helemaal goed komen. 

Ze heeft respect voor katten, omdat ze weet dat deze scherpe nagels hebben die de neus pijnlijk kunnen vertellen van benadering niet gediend te zijn. 

Dus als de kat niet bang meer is, zijn we al een heel eind. 

Beiden lekker geknuffeld vandaag (zonder dat ze bij elkaar waren), dus elkaars geur goed kunnen ruiken. 

Plannetje: 

Meerdere keren per dag, meerdere dagen, meerdere weken, als het nodig is, oefenen. 

En als het katje echt niet meer bang is in de gang (brokjes doen wonderen), gaat hij in een kattentransportmand mee naar binnen (daar gaat hij zonder problemen al in weten we van het bezoekje dierenarts en ook daar doen wat brokjes in de mand wonderen) en zetten we hem hoog op tafel neer, zodat de hond er niet bij kan. 

Snoepjes en brokjes zullen vast gaan helpen in het creëren van de broodnodige gemoedsrust. 

Stap voor stap introduceren aan elkaar. 

Vanochtend voor het eerst geaaid en nu al zo ver. 

Super! 

Wel heel veel tijd bezig geweest met kat en hond, maar dat is het helemaal waard. 

Een heel verhaal, maar het was dan ook een bewogen dagje kattekop.

Nu eerst morgen op zoek naar een nieuwe kattenbak, kattenbakvulling kopen en een grotere zak brokjes. 

En misschien wat kattenspeeltjes, want die zijn met onze zoon naar zijn kat verhuist toen die uit huis ging.

********

Update, we zijn een week verder.
Wederom woensdagochtend.
Onze Remi is al helemaal thuis.
Kat en hond wandelen beiden los door het huis, bijna alsof het nooit anders geweest is.
Af en toe nog even een jaloerse vlaag bij de hond, maar dat wordt ook steeds minder.
Remi schiet niet meer voor haar weg, dus dat roept respect op bij de hond.
Ik kan ze misschien zelfs al samen alleen laten, maar dat vind ik nog wat aan de vroege kant.
Ik weet niet wat er gebeurt als hun baasjes niet in beeld zijn.
Remi sterkt goed aan.
Kleine beetjes voer gedurende de dag om de maag weer te wennen aan voedsel.
Ja, ja... ik voorzichtig met voer geven...
Ik had de zak met kattenbrokjes niet goed opgeborgen.
Vanmorgen vond ik een opengescheurde zak in de keuken.
Vannacht heeft meneer zijn buikje vol gegeten.
Dat wordt dus een ander plekje zoeken voor de kattenbrokjes.
Een grotere opbergbak dus, waar alles in kan en geen dichte zakken voor het grijpen laten staan.
Ook het hondenvoer dient uit beeld te zijn.
Stevig sluitende deksel lijkt nu absoluut noodzaak.
Remi is bijzonder handig in het openmaken van dingen, deuren zijn al kinderspel.
Je gaat gewoon aan de klink hangen, dan gaat ie wel open.
Ons huis wordt vanzelf weer catproof.
Hij is trouwens opvallend voorzichtig met spullen die in huis staan.
Hij loopt er als het ware op zijn tenen tussendoor om maar niks om te stoten.
Heel bijzonder.
Onze vorige kat was veel lomper in die dingen en de spullen moesten toen dan ook ruimte voor de kat maken waar het haar maar uitkwam.
Remi is een allemansvriendje, mits je niet te druk bent van jezelf of rare geluiden maakt.
Harde geluiden zijn niet zijn favoriete dingen.
Hij houdt er niet van opgetild of vastgehouden te worden, zodra hij het idee heeft niet weg te kunnen.
Wel is het een enorme knuffelkont die heerlijk op schoot wilt liggen en tegen je aan kruipt.
Kopjes bij de vleet.
Heerlijke kneedmassages en vele likjes worden uitgedeeld, onder het genot van een luid spinnend inwendig motortje.
Afijn, wij zijn blij met ons nieuwe gezinslid.
Van ons mag hij absoluut blijven!
Wat een cadeautje...

********

Weer een paar dagen verder, zaterdag...
Remi is nu anderhalve week bij ons.
Kat en hond lopen nu gewoon langs elkaar op alsof ze al tijden samen in huis zijn.
Af en toe nog even een snauw of een grom, maar dat mag.
Het is toch even wennen om een territorium en aandacht te delen.
En ja... de kat mag niet op de aanrecht, daar zal de hond hem wel even aan herinneren.
De kat wordt graag met rust gelaten als hij helemaal 'zen' is na een paar uurtjes buiten te zijn geweest.
Voer is ook niet voor elkaar geschikt, dus ook daar komt af en toe een waarschuwing langs.
In de avond komt Remi nu zelfs gewoon in de huiskamer liggen, op schoot, hond op de ene bank, kat op de andere.
Benieuwd wanneer ze samen op één bank liggen of samen in één mand liggen...
Het gaat dus goed hier met de beide vierpotige huisgenoten.

Over de Groene Specht, de zinloosheid van het bestaan en de spirituele nomade

Soms biedt het leven precies dat wat je in boeken en schilderijen kunt vinden: magie.
En juist die momenten koester ik met hart en ziel, omdat ik dan weet... er is meer tussen hemel en aarde dan wij ons bewust zijn.

Vorige week nog een heel speciale ervaring.
Op mijn wandelingen in het Leurse bos, met ons hondje, hoor ik vaak de lach van de Groene Specht.
Een heel bijzondere 'lach'.
Deze 'lach' heeft voor mij sowieso al iets magisch.
Een prachtige vogel ook om te zien, een juweeltje onder onze vogels.
In het filmpje hieronder kun je zien welke vogel en horen welke 'lach' ik bedoel...

In het park vlakbij ons huis hoorde ik hem het afgelopen jaar ook al vaker.
Wilt niet zeggen dat hij er voorheen niet zat hoor, het viel me de laatste tijd gewoon op.
Mijn ervaring heeft me geleerd, dat wanneer iets op gaat vallen, dat een signaal is dat er een boodschap ter ontcijfering op me wacht.
Maar eigenwijs als ik ben, ging ik er niet op in.
De Groene Specht kwam al dichterbij ons huis toen ik hem ook in de bomen op het eilandje in de sloot vlakbij hoorde.
En toen verscheen deze luide, maar o zo prachtige 'lach' ook in onze kleine bostuin.
Schitterend!
Maar o, stuk eigenwijs... ik zocht de symboliek nog niet op.
Welke boodschap lag op mij te wachten?
Ik was mij bewust van de op mij wachtende boodschap, maar ontweek de signalen.
Waarom toch?

Vorige week wilde ik gaan wandelen met onze hond.
Vlak nadat ik onze deur afgesloten had, zag ik de Groene Specht in een boom in onze tuin.
Op dat moment vloog hij op.
Hij vloog voor mij uit naar een volgende boom.
Bij die boom aangekomen, vloog de Groene Specht verder, weer naar een volgende boom.
Opnieuw vloog hij op toen ik daarlangs liep en wederom naar een volgende boom op mijn pad.
En werkelijk... ik liep de Groene Specht niet achterna hoor... het was net of hij precies wist welke route ik in mijn hoofd had.
Ik ervoer deze wandeling als heel bijzonder, zo in het gezelschap van deze voor ons uit vliegende Groene Specht.
Halverwege onze wandeling koos de vogel echter zijn eigen weg en verliet ons pad en nee, ik ben hem niet achterna gelopen, heb mijn eigen pad vervolgd, maar o wat een bijzondere ervaring dit.
Het had iets magisch.

Thuis gekomen moest ik natuurlijk wel gaan opzoeken wat de symboliek van deze vogel is, dit gebeuren was zo opvallend, dat ik daar niet meer onderuit kon en niet meer onderuit wilde.
De symboliek van de Groene Specht vraagt ons te onderzoeken of we wel genoeg geaard zijn en ons levensritme wel in harmonie is met de Aarde.
Bezig zijn met spiritualiteit hoeft niet zweverig te zijn, zoals veel mensen denken.
Je kunt volkomen nuchter en aards zijn en toch bezig zijn met spiritualiteit.
Sterker nog, het is noodzaak om goed geaard te zijn en blijven als je met spiritualiteit bezig bent, want als je gaat 'zweven' zul je het contact met de dagelijkse realiteit verliezen, kun je je leven niet meer op orde houden en zal er niets concreets meer uit je handen komen.
Nu de Groene Specht me zo opvalt zal deze boodschap voor mij bedoeld zijn.
Op mijn hoede blijven dus.
Niet dat ik zo'n zwever ben hoor, mensen die mij kennen weten wel dat ik behoorlijk nuchter en aards in dit alles sta, maar ik weet wel dat ik de laatste tijd een innerlijke behoefte voel me als een kluizenaar in mijn schulp terug te trekken.
Niets liever dan tekenen, tekenen, tekenen.
(Ik ben bezig met een project dat nog wel even tijd vraagt en waar jullie voorlopig nog niks van zien, totdat ik daar meer duidelijkheid over kan geven.)
Niet dat ik mijn man, gezin, familie, vrienden en cliënten niet wil zien, maar ik voel dat ik meer rust en alleen-zijn nodig heb.
Niets mis mee hoor, maar...
Het is dus zaak die alleen-tijd in te plannen in mijn dagelijkse bezigheden, simpelweg gehoor te geven aan die innerlijke behoefte, maar tegelijkertijd met beide voeten stevig op de grond te blijven staan.
Het tekenen levert interessante beelden op, is zeer zinvol, zeer meditatief, maar het moet niet een 'vlucht uit de realiteit' worden, een puntje voor mij op dit moment om alert op te zijn.

Deze ervaring met de Groene Specht had voor mij iets magisch.
Voor me uit vliegend, leek hij mijn gedachten te lezen, welke weg ik wilde gaan, van boom naar boom.
Zo dichtbij, zo mooi.
Het opzoeken wat de symboliek van de Groene Specht mij te vertellen had, bracht me een boodschap die ik best wel kon plaatsen.
Magie van het leven... zie jij het in je eigen leven?
Of  ontloop je de signalen, zoals ik deed, mezelf zelfs bewust van het ontlopen, hoe eigenwijs kun je zijn...
Velen echter, zijn zich de signalen niet eens bewust.

De zinloosheid van het bestaan

Hoeveel ervaring we ook opgedaan hebben, er is altijd meer.
We kunnen het (nog) niet overzien en het boezemt misschien zelfs angst in, dat onbekende, maar er is altijd meer dan wij kunnen waarnemen.
Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat ik nog zo weinig weet.
Na enige contemplatie besef ik dat daar juist ook soms een plotseling gevoel van nutteloosheid, zinloosheid, vandaan komt.
Als er altijd maar meer is, als er geen einde aan zit, wat heeft het dan voor zin om verder te gaan?
Om moe-de-loos van te worden, toch?
En nee, dit zijn gedachten zonder depressief te zijn hoor.
Want de vreugde van ervaringen in het leven zijn mij zeker niet vreemd.
Integendeel.
Ik geniet van de schepping van mijn tekeningen.
Ik geniet van de altijd boeiende magische werking van Mandala's.
(Wat is magie trouwens anders dan de werking van voor het fysieke oog onzichtbare energieën, een diep besef van schoonheid, de verwondering over mooie ervaringen die je raken, het scheppen van een nieuwe werkelijkheid?)
Ik geniet van de handmatige schepping van kledingstukken uit eenvoudige rechte draden.
De patronen van brei- en haakwerken, die betoverend kunnen zijn.
De meditatieve werking van steekje voor steekje iets nieuws scheppen.
Ik geniet van het lezen van boeken, geschreven door mensen met hun eigen ervaringen.
Ik geniet van de uitwisseling van inzichten met andere mensen, elkaar een luisterend oor bieden en tegelijkertijd elkaar stimuleren, motiveren en inspireren.
Ik geniet van onze tuin, handen in de aarde.
Ik geniet van de natuur, van de lucht, de wind in de bomen, blaadjes die ritselen, struiken, planten en edelstenen, van het water dat zo mooi weerspiegelt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Geen depressie dus.
Wel soms dat gevoel dat me kan overspoelen dat alles zinloos wordt als er geen einde aan zit.

Ik denk dat een mens (en ook zijn ziel) pas gelukkig kan zijn, als hij zich kan ontwikkelen.
Wanneer we stilstaan in onze ontwikkeling, wanneer stagnatie ontstaat, kunnen we behoorlijk ziek worden.
Een mens (en ook zijn ziel) heeft groei nodig.
En waar het allemaal toe dient?
Zijn we dan ooit helemaal uit-geleerd en uit-ontwikkeld?
Wat dan?
Geen flauw idee.
Is dat belangrijk?
Moeten we daar over nadenken?
Daar bij stil staan?
Het is al moeilijk genoeg om in het Hier en Nu te blijven.

Durf jij een spirituele nomade te zijn of worden?

Mensen zijn vaak bezig met het verleden, met oud zeer en opgelopen trauma's die hen belemmeren in hun dagelijks leven.
De mooie dingen des levens worden hierdoor vertroebeld en soms helemaal niet meer gezien.
Kunnen we simpelweg beslissen, ervoor kiezen, al die nare ervaringen achter ons te laten?
Ik geloof van wel.
Wanneer we dat met volle overtuiging doen, wanneer we onszelf dat met hart en ziel gunnen, dan kunnen we al die ellende achter ons laten, maar wanneer er ergens in ons nog een sprankje oud zeer blijft kleven, dan gaat dat weer groeien als je dat toelaat, als je dat voedt, als je er niks van leert en op oude voet verder probeert te gaan.
Want dan kom je weer in een cirkeltje terecht, loop je in een rondje om op hetzelfde punt weer uit te komen.
En daar ligt de sleutel.
Vooruit gaan na opgedane ervaringen, door ervan te leren.
En wederom gaan we vooruit op een weg die geen einde lijkt te hebben.
Is dat zinloos?
Is dat nutteloos?
Blijven we daarom liever hangen in dat wat we kennen?
Al is het soms nog zo oncomfortabel?
Of gunnen we onszelf de groei, waardoor de mist voor onze ogen op zal trekken en we de schoonheid van het leven weer kunnen zien, ontdekken en beleven?
We gaan op vakantie, plannen onze reis en weten dat we na afloop weer thuis zullen komen.
Dat durven we nog wel.
Maar ons hele hebben en houden verkopen en gaan trekken, zonder te weten waarheen, zonder nog een thuishonk te hebben om naartoe terug te keren, dat durven en doen maar weinigen onder ons.
Daar hebben we allemaal bedenkingen bij, want 'ja maar'...
Dit is de fysieke actie.
Ertegenover staat de spirituele actie.
Durf jij in je leven een spiritueel pad te volgen, waarvan je niet weet waartoe het gaat leiden?
Durf jij een spirituele nomade te zijn of worden?
Eng hè?
Zeker als je leest over spiritueel ontwaken, een alles kunnen overzien en begrijpen, dat ervaren kan worden als een psychose.
Toch wil ik je uitdagen de wereld van de spirituele nomade eens te gaan verkennen.
Toch wil ik je uitdagen om die spirituele nomade te zijn.
En als je al op weg bent, als je het lef hebt gehad om een spirituele nomade te zijn, dan daag ik je uit je pad te vervolgen en je niet om te draaien.
Als je dit pad eenmaal ontdekt hebt, kun je niet meer doen alsof het er niet is.
Het maakt je leven zoveel mooier!
Maar zorg alsjeblieft dat je altijd goed geaard bent en blijft, dat je de Aarde niet vergeet, dat je in de realiteit blijft staan, je aardse dingen blijft doen (jawel, het huishouden hoort er ook bij), zodat het spiritueel ontwaken geen psychotische ervaring zal zijn.
Aarden dus!
Het is zo belangrijk!
Wil je spiritueel bezig zijn?
Leef in het ritme van de Aarde.
Houd contact met Moeder Aarde, met Moeder Natuur.
Luister naar de boodschap van de Groene Specht!

Bloesemtherapie: Shooting Star

Een bloesemremedie van Alaskan Essences, Inc.

Wetenschappelijke naam: Dodecatheon frigidum
Nederlandse naam: Twaalfgodenkruid

"Ik accepteer de Aarde als mijn thuis.

Alle steun en liefde van het spirituele rijk is hier en nu met mij."

De Bloesemremedie van Shooting Star is nuttig als we het gevoel hebben dat we niet op de Aarde thuishoren, ons niet ondersteund voelen terwijl we hier zijn, of heimwee hebben naar een plek die we niet kunnen identificeren.

Het helpt om een duidelijk beeld te krijgen van ons doel op Aarde en een praktisch begrip van hoe dat doel te vervullen. 

Het is vooral nuttig als we al enige tijd bezig zijn met methoden voor persoonlijke groei en genezing en een bewust begrip hebben van ons ware doel in het leven, maar deze kennis op een nieuwe of directere en effectievere manier willen toepassen. 

Shooting Star kan ook een katalysator zijn voor het verwijderen van de pijn en het trauma dat in het lichaam achterblijft door een moeilijke geboorte-ervaring.

Bron:
Afbeelding en vertaling van het bericht van

Alaskan Essences, Inc op Facebook 06-09-2019