Gistermiddag ben ik voor onderzoek naar het ziekenhuis geweest. Ik had passageklachten, wel kunnen slikken, maar dan blijft voedsel in de slokdarm hangen, vaak tot spugens toe, dat het er weer uitkomt. Er staat hier standaard al een emmertje in de buurt. In eerste instantie dachten we dat het een irritatie van slokdarm en maag was, doordat ik bij een tandartsbehandeling per ongeluk een chloorspoelmiddel in mijn keel kreeg en ook doorgeslikt heb, zeker omdat ik wel vaker in het verleden last van overgeven (bij de vele migraine aanvallen die ik gehad heb) en maagzuur gehad heb. Gezien een familiaire aanleg voor een middenrifbreuk, keken we hier dus niet zo van op. Het ging echter niet over. Ook niet nadat ik zelfs via de huisarts op de omeprazol gezet was, omdat natuurlijke middelen niet hielpen (wat logisch is, als je later beseft wat er wel aan de hand is). Wel mijn maagpijn verdween, maar niet de passageklachten. Dat die maagpijn, pijn die, nu begrijp ik dat dus uit eigen ervaring wel, vaak voor een hartaanval aangezien wordt en dat had ik zeker drie keer per uur. Dus dat die verdween was al fijn, maar de passageklachten bleven.
Een gastroscopie volgde dus gisteren. Een klote onderzoek, om maar even kort door de bocht te gaan. O wat een ellende. Maar daarna viel de spreekwoordelijke 'bom': slokdarmkanker.
Stortte mijn wereld in? Nee, eigenlijk niet. Raar? Misschien. Maar ergens wist ik al dat het mis was en ik voelde een enorm vertrouwen in het universum, alsof ik gedragen werd. Helaas was dat van korte duur, want daarna gaat er van alles door je hoofd. Ik had in het voren al bedacht dat als dit de uitslag zou zijn, ik naast het reguliere circuit de Spagyriek en eventueel andere natuurgeneeskundige middelen in wil gaan zetten en ik ben in deze dan ook enorm dankbaar dat mijn leraar mij in dit proces wilt gaan begeleiden. Als mijn leraar tot Spagyriek Therapeut en de mooie mens die ik heb leren kennen, heb ik het volste vertrouwen in hem.
Ik ga er dus alles aan doen om hier zo goed mogelijk doorheen te komen.
Ik ben eerder deze week al begonnen aan de Salvestrol Platinum.
https://www.orthokennis.nl/nutrienten/salvestrolen
In het ziekenhuis wordt er nu een bloedonderzoek gedaan naar mijn nieren, of zij het aankunnen om contrastvloeistof te drinken voor een algehele scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn. De behandeling zal daarvan afhangen.
Er zijn veel biopten afgenomen en die staan op kweek voor de officiële uitslag over een week.
De arts was er echter al dusdanig zeker van haar conclusie, dat ze me deze week nog terug wilt zien en ik twijfel echt niet aan haar expertise in deze. Ze wil er kennelijk vaart achter zetten, de alarmbellen rinkelen!
Stap voor stap dus en waarschijnlijk nog een stuk sneller dan ik gedacht had.
Gisteren was voor mij het meest confronterend om het verdriet te zien van familie en vrienden. Dat er zoveel mensen zoveel om mij geven, dat er dan zoveel tranen vloeien en knuffels gegeven worden. Tjeetje... Een belangrijke levensles voor mij kwam meteen op dag 1 van dit proces voor mijn voeten geworpen: kijk eens hoeveel mensen om jou geven, en jij dacht zo vaak dat je er niet toe deed... dat idee is nu vast wel overboord...
Had deze les even iets subtieler gebracht mogen worden? Kennelijk niet. Confronterend en hartverwarmend tegelijkertijd.
Ik weet nog niet of dit verhaal vervolg gaat krijgen, of ik het hele proces wil delen. Ik weet hoe anderen hier wat aan kunnen hebben, maar ik weet nu even nog helemaal niets. Ik weet nog niet of ik doorga met consulten en workshops geven, terwijl ik dat o zo graag doe, maar ook besef ik dat alles onder voorbehoud zal zijn van mijn gevoel van welzijn en afspraken die gemaakt dienen te worden. Het is nog zo vers. Dat ikzelf sowieso blijf tekenen, moge duidelijk zijn. Ik heb mijn MIR-Methode mandala kennelijk ook niet voor niets 'moeten' schrijven.
Er zijn veel biopten afgenomen en die staan op kweek voor de officiële uitslag over een week.
De arts was er echter al dusdanig zeker van haar conclusie, dat ze me deze week nog terug wilt zien en ik twijfel echt niet aan haar expertise in deze. Ze wil er kennelijk vaart achter zetten, de alarmbellen rinkelen!
Stap voor stap dus en waarschijnlijk nog een stuk sneller dan ik gedacht had.
Had deze les even iets subtieler gebracht mogen worden? Kennelijk niet. Confronterend en hartverwarmend tegelijkertijd.
Snelle update erachteraan:
Morgen kan ik al terecht voor de CT-scan en vrijdag krijg ik meteen de uitslag van de behandelend arts. Ik hoop dat het traject dan ook een beetje duidelijk zal worden.
Ik merk dat mijn bericht op facebook enorm veel reacties oproept.
Daar zal dus waarschijnlijk meer leven zijn, dan hier op het blog.
Je kunt me HIER vinden op facebook, voor wie het proces en discussies van heel dichtbij wilt volgen. Er zal vast van alles langskomen.
Zoals net een reactie die aangeeft dat kanker als een monster gezien kan worden dat bevochten moet worden. Ik zie de kanker dus niet als een monster. Misschien dat ik er later anders over ga denken, maar vooralsnog zie ik de kanker als een zeer doordringend signaal dat er levenslessen geleerd mogen worden, door mezelf en misschien ook door mijn omgeving of de mensen die over deze ervaring lezen. Ik heb ook een sterk vertrouwen in het universum, daar waar anderen dat vertrouwen misschien laten varen in zo'n situatie. Helaas is er kennelijk een harde les nodig, een flinke schop onder de kont. Zoals je kon lezen kwam les 1 in dit traject al behoorlijk binnen bij mij, dat ik er kennelijk toch toe doe, met al die reacties gisteren en vandaag. Tranen, knuffels, bezoek, whatsappjes, belletjes... voor mij? Ja voor mij. Rare gewaarwording als je in je leven veel aandacht besteed aan bewustwording en spirituele groei, werkt aan pijnlijke thema's in het verleden, denkt dat toch redelijk onder de knie te hebben nu, maar in je hoofd nog ergens zo'n stemmetje hebt dat je vertelt dat je er niet toe doet en je eenzaam kunt voelen in ervaringen, niet begrepen te worden, etc. etc.. Nou, dat stemmetje is nu dus meteen totaal radicaal verdwenen met zoveel lieve reacties. Mijn eerste cadeautje is binnen. En zo wil ik graag dit proces doorlopen. Positief en open voor de lessen die ik nog mag leren hierin. Al vloeien er tranen, al voel ik boosheid, onbegrip en wat er al nog meer langs mag gaan komen. Dat is menselijk en hoort erbij.
Ik voel me zeer gesteund door al deze reacties. Dank jullie wel!!!!
Daar zal dus waarschijnlijk meer leven zijn, dan hier op het blog.
Je kunt me HIER vinden op facebook, voor wie het proces en discussies van heel dichtbij wilt volgen. Er zal vast van alles langskomen.
Zoals net een reactie die aangeeft dat kanker als een monster gezien kan worden dat bevochten moet worden. Ik zie de kanker dus niet als een monster. Misschien dat ik er later anders over ga denken, maar vooralsnog zie ik de kanker als een zeer doordringend signaal dat er levenslessen geleerd mogen worden, door mezelf en misschien ook door mijn omgeving of de mensen die over deze ervaring lezen. Ik heb ook een sterk vertrouwen in het universum, daar waar anderen dat vertrouwen misschien laten varen in zo'n situatie. Helaas is er kennelijk een harde les nodig, een flinke schop onder de kont. Zoals je kon lezen kwam les 1 in dit traject al behoorlijk binnen bij mij, dat ik er kennelijk toch toe doe, met al die reacties gisteren en vandaag. Tranen, knuffels, bezoek, whatsappjes, belletjes... voor mij? Ja voor mij. Rare gewaarwording als je in je leven veel aandacht besteed aan bewustwording en spirituele groei, werkt aan pijnlijke thema's in het verleden, denkt dat toch redelijk onder de knie te hebben nu, maar in je hoofd nog ergens zo'n stemmetje hebt dat je vertelt dat je er niet toe doet en je eenzaam kunt voelen in ervaringen, niet begrepen te worden, etc. etc.. Nou, dat stemmetje is nu dus meteen totaal radicaal verdwenen met zoveel lieve reacties. Mijn eerste cadeautje is binnen. En zo wil ik graag dit proces doorlopen. Positief en open voor de lessen die ik nog mag leren hierin. Al vloeien er tranen, al voel ik boosheid, onbegrip en wat er al nog meer langs mag gaan komen. Dat is menselijk en hoort erbij.
Ik voel me zeer gesteund door al deze reacties. Dank jullie wel!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten