Op dit moment ben ik zo'n half jaar bezig in mijn proces met slokdarmkanker, sinds 15 oktober 2019. Na een aantal onderzoeken gevolgd door heftig nieuws, eerst dat er zelfs niks meer aan te doen zou zijn en daarna dat er toch behandeld zou gaan worden met focus op genezing, is er veel gebeurd. Eerst de standaard behandelprocedure van bijna 5 weken lang, een soort bombehandeling: 2 chemo's op maandag en iedere dag bestraling (23 keer in totaal). Daarna even bijkomen. Naast de reguliere zorg werden er diverse complementaire methoden ingezet, waaronder Spagyriek (alchemistische plantgeneeskunde), Bloesemtherapie, frequentie-klankhealingen en mocht ik diverse healingen van collega's en vanuit de spirituele wereld ontvangen (aartsengelen, aliëns, e.d.). De behandelingen vielen me, afgezien van vermoeidheid en een akelige heftige allergiereactie op één van de chemo's, gelukkig mee, ik werd er niet zo ziek van als ik uit ervaringsverhalen van anderen opgemaakt had. Geen overgeven e.d.. Dat scheelt een flinke slok op een borrel. Ik had al vrij vlot, buiten verwachting vlot zelfs, profijt van de behandelingen doordat de passageproblemen (wel kunnen slikken, maar het eten bleef dan in de slokdarm bij de tumor hangen) verdwenen en mijn bloedwaarden bleven behoorlijk stabiel (iets wat er vaak heel anders uit kan zien, begreep ik). We konden onze geliefde boswandelingen zelfs doordoen, al werd de afstand een tikkie korter. Een week na de behandelingen kwamen er echter toch wat strubbels om de hoek kijken. Mijn haren begonnen uit te vallen. Natuurlijk eerst de nog wat donkerdere haren, zodat een karig wit koppie overbleef. Zo'n 90% van mijn haren verdwenen. Maar dat was niet het ergste. Een mooi donker ondervachtje groeit alweer lekker aan. Overleven was de bedoeling en met of zonder haar, dat maakte me even geen bal uit, hoewel het wel confronterend was als ik in de spiegel keek. Ook kreeg ik verschijnselen van neuropathie, wat minder fijn was. Ik had regelmatig tintelende vingers, dode vingers, ik had het ijskoud, dikke truien, mutsen, sokken, dekens en nog koud, motorische problemen met de aansturing van ledematen, geheugen- en concentratieproblemen, dat soort onaangename dingen. Maar ook die verschijnselen werden gelukkig weer minder. Ik herstelde goed en de afstanden van onze wandelingen werden weer groter, zo'n 10 km ging zelfs weer. De eerste controle na de behandelingen viel voor mij dan ook heel positief uit. De biopten waren schoon. Een operatie kon uitgesteld, dan wel afgesteld worden als dit zo zou blijven. Maar helaas... bij de tweede serie onderzoeken en controles bleek er toch nog kanker actief te zijn. En dat terwijl ik me beter voelde dan lange tijd ervoor. Wel was de tumor enorm geslonken, van 9 cm naar 1,5 cm. Maar die zware operatie, waarbij de slokdarm en 1/3 van de maag verwijderd zou worden en een buismaag gevormd zou worden van het overgebleven deel van de maag, daar zou ik dan toch aan moeten geloven. Gelukkig was ik dus in een goede conditie toen ik erin ging.
Op 2 april 2020 was het dan zover. Een heftige, zware, langdurige operatie, maar ook daar kwam ik wonderwel goed doorheen toen men de pijn eindelijk onder controle kreeg en een week later mocht ik zelfs al naar huis.
Morgen is het vier weken na de operatie en voel ik me, naar omstandigheden goed. De snijranden van het operatiegebied waren vrij van kanker, wat goede hoop geeft op genezing. Echter... er waren wel vier lymfeklieren in het operatiegebied waar kanker in zat. Ook die zijn verwijderd, maar goed... Spannend zal het allemaal best blijven. Velen krijgen uiteindelijk toch te maken met uitzaaiingen die voorheen nog niet zichtbaar waren. Natuurlijk richt ik me nu op herstel en ga ik uit van genezing, een heel leven dat nog voor me ligt, een tweede ronde zullen we maar zeggen, maar het zal nooit meer worden hoe het was. Niet dat ik mag mopperen hoor, behalve het wennen aan halfzittend slapen zijn er niet veel uitdagingen, maar die wel behoorlijk het hele leven beïnvloeden.
Eten en drinken zijn met een buismaag namelijk een flinke uitdaging op zich. Om de 1,5 tot 2 uur iets eten, kleine porties, met aandacht eten en goed kauwen, anders zijn maag/darmkrampen en diarree het gevolg. Vele eetmomenten de hele dag door. Geen hongergevoel, toch ook gauw vol zitten. Afleiding, zoals tekenen, een goed boek, een familie- of vriendenbelletje en je hebt een kostbaar eetmomentje gemist voor je er erg in hebt, gevolg: afvallen. Lijkt geen probleem met overgewicht, maar is het wel. Voedingstekorten, te zware belasting van lever en nieren, het ligt allemaal op de loer. Herstel en mijn leven weer een vorm geven zodat ik uiteindelijk mijn werk in praktijk Nymphaea weer op kan pakken, zal nog wel even duren, maar intussen wil ik proberen wat wel mogelijk is. Nu Corona langs is gekomen op ons aller pad, moet ik toch een nieuwe invulling bedenken. Sommige dingen kunnen doorlopen, met mogelijk wat meer aandacht nu, andere dingen zullen grondig veranderd moeten worden in de aanpak. We gaan het zien. Vooralsnog voel ik me nu langzamerhand stapje voor stapje vooruit gaan en hoop dat ik nog vele jaartjes heb om mijn draai in leven en werk weer te vinden.
Mijn persoonlijke verhaal, in meer detail, is nog steeds te volgen op facebook. Juist ook de succeservaringen en positieve insteek wil ik daar graag delen, omdat ik daar zelf als patiënt zo'n behoefte aan hebt. Ik probeer me daar zelf zoveel mogelijk op te focussen en tevens merk ik dat ik daar ook behoefte aan heb, om dat van anderen te horen. Er zijn zoveel verhalen van hoe het mis gaat. 'O, die en die had dat ook.... helaas overleden...' Soms lees je succesverhalen of zie je succesverhalen in een video en dan ga je kijken of desbetreffende persoon op dit moment nog leeft en vind je een overlijdensadvertentie. Ik zie zo graag de succesverhalen van mensen die 5 jaar of langer met een buismaag leven en hun leven weer redelijk op orde hebben, met de nodige aanpassingen misschien, maar dat is wat het is, het hoort erbij. Ze zijn helaas nog schaars. Een van de redenen waarom ik mijn verhaal wil delen, in de hoop natuurlijk dat dit uitloopt op een langdurig succesverhaal. Maar vooralsnog wil ik zoveel mogelijk uit mijn leven in het hier en nu halen en blijf ik positief en optimistisch, ben ik bezig met dingen waar ik mezelf goed bij voel, en ook daarover wil ik op facebook en hier op mijn site het één en ander delen, in de hoop dat ook anderen daar iets aan hebben. Ik zal vooral digitaal actief worden in eerste instantie, zonder commerciële verantwoordelijkheden die ik mogelijk niet na kan komen. Stapje voor stapje weer opbouwen op een manier die bij mij past op dat moment... maar ik ga ervoor! Genietend van ieder moment waar maar van te genieten is, zoals de, nu nog wel heel korte, wandelingetjes in de buurt...
Ik hoop dat nog vele jou inspirerende blogberichten op dit bericht mogen volgen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten